Στις 18/12 εξετάζεται η προσφυγή/ αίτηση που έχει καταθέσει ο Σάββας Ξηρός διεκδικώντας την αποφυλάκιση του για λόγους υγείας και την κατ’ οίκον νοσηλεία του.
Η εικόνα της υγείας του παρουσιάζει μια πολυπαραγοντική συμπτωματολογία από τα μάτια
(πρακτικά τυφλός), τα αυτιά (σχεδόν κουφός), το κυκλοφορικό (φλεβική ανεπάρκεια, οιδήματα κάτω άκρων) και νευρικό σύστημα (ίλιγγος, αστάθεια, εγκεφαλικό αγγείωμα, αρχή σκλήρυνσης κατά πλάκας) και ακρωτηριασμό του δεξιού χεριού.
Πρακτικά δηλαδή μιλάμε για έναν άνθρωπο στα όρια της επιβίωσης. Μετά από πολλές απορριπτικές αποφάσεις των αρμόδιων συμβουλίων, ο Σάββας το καλοκαίρι του 2012, έγινε δεκτός από το νοσοκομείο Α.Χ.Ε.Π.Α. για πεντάμηνη νοσηλεία (φυσικά φρουρούμενος).Η αντιτρομοκρατική παρενέβη και διέκοψε τη νοσηλεία στις 9 ημέρες με αποτέλεσμα ο Σάββας να επιστρέψει στο (κοτέτσι που αποκαλείται) νοσοκομείο κρατουμένων Κορυδαλλού. Και σε αυτή τη περίπτωση, όπως πάντα όταν πρόκειται για αντάρτες που αιχμαλωτίζονται τραυματισμένοι, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό (αν δεν συνεργάστηκε απροκάλυπτα) άφησε ελεύθερο το πεδίο, στις αστυνομικές δυνάμεις να επιβάλλουν τους όρους τους στη νοσηλεία.
Αυτή η αντιμετώπιση είναι συνέχεια της επιχείρησης φυσικής και πολιτικής απομόνωσης που ακολουθήθηκε από το καθεστώς μετά τις συλλήψεις για την επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη, το 2002.
Ειδικότερα για το Σάββα το καθεστώς κάνει ένα παραπάνω βήμα αποβλέποντας στη φυσική εξόντωσή του, αναμένοντας η κατάσταση της υγείας του να καταστεί μη αναστρέψιμη (πράγμα που ισχύει ήδη σε μεγάλο βαθμό) και να αποφυλακιστεί μόνο και μόνο για να μη χρεωθεί ο θάνατός του στην εξοντωτική πολιτική του σωφρονιστικού συστήματος.
Το ελληνικό κράτος δεν πρωτοτυπεί σε αυτό, αφού ο αργός θάνατος τραυματισμένων ή βαρέως ασθενών ανταρτών/ αγωνιστών αποτελεί διεθνή γραμμή πλεύσης του δημοκρατικού ολοκληρωτισμού (π.χ. Joelle Aubron μέλος της action directe στη Γαλλία).
Η περίπτωση του Σάββα δεν αφορά μόνο το πρόσωπό του. Υπενθυμίζει και προειδοποιεί παράλληλα ποιά τύχη επιφυλάσσεται σε όποιον επιλέξει να απαντήσει με βία στη βία του καθεστώτος.
Για αυτό και θεωρούμε πως η περίπτωση του Σάββα, πρέπει να διεκδικηθεί, όχι ανθρωπιστικά, αλλά με όρους επαναστατική αλληλεγγύης.
Να διεκδικήσουμε την αποφυλάκιση του, σαν αγωνιστή και τραυματία αντάρτη και να μην αφήσουμε έδαφος στη λήθη.
Να μην ξεχάσουμε τον αγώνα, ξεχνώντας τους αιχμαλώτους του.
Υ.Γ. Το κείμενο αυτό διαμορφώθηκε μέσα από συλλογικές διαδικασίες την εβδομάδα που μας πέρασε. Και είχε δοθεί για δημοσίευση, όσο οι δύο τελευταίοι σύντροφοι ήταν στη φυλακή.
