Όταν η ΕΛ.ΑΣ. πιάνει λαβράκι…
(epicfail)
Τα γεγονότα λίγο πολύ γνωστά κι εμείς με καμία διάθεση να τα αναπαράγουμε αναλυτικά. Τα ξημερώματα της 13/10 συλλαμβάνεται ο επαναστάτης και σύντροφος Γιάννης Σκουλούδης την ώρα που παραδίδει στις φλόγες οχήματα της Δ.Ε.Η., στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Η δικογραφία συμπληρώνεται με καταθέσεις μπάτσων, σύμφωνα με τις οποίες μας είδαν να περνάμε από το σημείο μια βδομάδα πριν. Αυτό είναι αρκετό για να χρησιμοποιηθεί και ο αντιτρομοκρατικός νόμος, πάνω στην κατηγορία της “σύστασης εγκληματικής οργάνωσης” που βάραινει πλέον και τους πέντε. Τις ώρες μετά την σύλληψη του συντρόφου, ορδές μπάτσων εισβάλλουν στα σπίτια μας, αλλά και σε αυτά συγγενικών και φιλικών μας προσώπων, για να βρουν εμάς αλλά και κάποιο στοιχείο που να μπορεί να δένει την υπόθεση και να στηρίζει τις έως τώρα ενδείξεις. Τοπιο ακραίο “στοιχείο” που τελικά ανακαλύπτεται, είναι η ταυτότητα γνωστού μας (ανήλικου και παντελώς άσχετου με τον αναρχικό χώρο) την οποία και είχε ξεχάσει εδώ και πολύ καιρό σε ένα από τα σπίτια που έγινε έρευνα.
Αυτές λοιπόν ήταν οι κινήσεις της ΕΛ.ΑΣ. και της αντιτρομοκρατικής, έτσι λειτούργησαν και στην τελική έτσι έπρεπε να λειτουργήσουν…
… οι επαναστάτες δεν τσιμπάνε!
Τώρα όμως μπορούμε να πάρουμε τον λόγο εμείς:
Τις αναλύσεις για το δικαστικό και νομικό μέρος της υπόθεσης ούτως ή άλλως τις βαριόμασταν ως θεατές και δεν θα τις προτιμήσουμε και ως άμεσα εμπλεκόμενοι. Ας μας επιτραπούν μόνο δύο σειρές με την δικιά μας εκδοχή.
1)Είναι ολοφάνερο πως τα στοιχεία που μας εμπλέκουν στην υπόθεση δεν υπάρχουν. Όχι, δεν είναι σαθρά ή γελοία. Απλά δεν υπάρχουν. Αυτό βέβαια είναι κάτι που ξεκαθαρίζουμε μέσα από αυτό το κείμενο και ΜΟΝΟ (δεν θα το επικαλεστούμε μπροστά σε κανέναν μπάτσο ή δικαστή), απέναντι σε όλους, φίλους, συντρόφους αλλά και εχθρούς, απλά για να γνωρίζει ο καθένας το τί παίζει.
2)Κατανοούμε ότι “μας είχαν άχτι” κι έπρεπε να μας απενεργοποιήσουν. Το βρίσκουμε κάπως λογικό, κι εμείς κάπως αντίστοιχα σκεφτόμαστε για την πάρτη τους.
3)Ήταν μάλλον ανίκανοι εδώ και χρόνια να βρουν τα στοιχεία που έψαχναν κι έτσι αποφάσισαν να μας εμπλέξουν σε μια υπόθεση την οποία: ΠΡΟΦΑΝΩΣ είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε δημόσια ως μια επαναστατική δράση, ΠΡΟΦΑΝΩΣ είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμετην συμμετοχή του συντρόφου μας Γιάννη Σκουλούδη σε αυτήν, και στην οποία ΠΡΟΦΑΝΩΣ όμως, δεν μπορούμε να χρεωθούμε τίποτα.
4)Κι όμως επειδή απ’ ότι φαίνεται τα ίδια βιβλία στρατηγικής διαβάζουμε κύριοι και κυρίες της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και της κρατικής ασφάλειας κι έτσι ερμηνεύουμε τις όποιες δικιές σας κινήσεις πάνω σε έναν κοινό κώδικα πολέμου ξεκαθαρίζουμε ότι δεν πρόκειται να αυτογελοιοποιηθούμε μπροστά σας απολογούμενοι για κάτι που δεν κάναμε, όπως ακριβώς θα επιλέγαμε και για κάτι που έχουμε όντως διαπράξει.
“Υπήρξα ένας απ’ αυτούς. Με την μεριά εκείνων που οραματίστηκαν να ανατρέψουν την τάξη του κόσμου. Όλες μας οι ήττες, η μία μετά την άλλη, μας έκαναν να δοκιμάσουμε την αντοχή του σχεδίου. Κάθε φορά χάναμε τα πάντα για να του φράξουμε τον δρόμο, να εμποδίσουμε την εφαρμογή του. Με γυμνά χέρια, χωρίς άλλη επιλογή. Ένας λυγμός συνταράζει το στήθος μου, απόκαμα πια με το κουβάρι των σκέψεων. Αδερφοί μου δεν μας νίκησαν. Είμαστε ακόμα ζωντανοί και ελεύθεροι να οργώνουμε τα πέλαγα.”
Αρνούμαστε συνολικά την επιρροή σας στις επιλογές και στην ζωή μας, και όχι μόνο την σκευωριακή εκδοχή της. Επιλέγουμε λοιπόν να φύγουμε. Να φύγουμε, για να μείνουμε στην ουσία, συνεπείς απέναντι στον καθρέπτη μας, την συνείδηση μας και τους συντρόφους μας. Σε καμία περίπτωση αυτή η επιλογή δεν είναι μία κίνηση φόβου. Είναι η μόνη δύνατη (βάσει συνείδησης) κίνηση μας στο κατά καιρούς φουρτουνιασμένο ποτάμι της ζωής ενός αναρχικού επαναστάτη, που από καιρό έχουμε επιλέξει να διασχίσουμε.
Και θεωρούμε πως όσο είμαστε ελεύθεροι σκεπτόμαστε καλύτερα, τουλάχιστον όσον αφορά τις λεπτές κινήσεις μας που απαιτούνται από εδώ κι έπειτα, τις μεγάλες αντιφάσεις και διλήμματα που πρέπει να απαντήσουμε, τις επιλογές ζωής που πρέπει να πάρουμε στο διάστημα που έχουμε μπροστά μας μέχρι το δικαστήριο.
Πέραν τούτου, δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να δώσουμε στους μπάτσους την δυνατότητα να καυχιούνται για κάποια επιπλέον επιτυχία τους. (Και θεωρούμε πως επιτυχία για αυτούς μπορεί να είναι μόνο η αποδοχή του πλαισίου που προσπαθούν να σε καθηλώσουν όταν και όπως θέλουν, ενώ διπλή όταν αυτό πραγματοποιείται μέσω του φόβου). Θα είμαστε ευθείς προς όλους…
Έχοντας στα υπόψιν, πως η έλλειψη στοιχείων δεν είναι αρκετή (βλέπε υπόθεση συλληφθέντων για την οργάνωση Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς τον Σεπτέμβρη του 2009) και συνεκτιμημένης της συγκεκριμένης πολιτικής μας ταυτότητας που δεν θα επιτρέψουμε να αλλάξει μπροστά στον φόβο καμιάς ποινής ακόμα κι αν αυτή δεν “στέκει”, αλλά και της δεδομένης ξεκάθαρης στάσης ζωής μας που δεν πρόκειται να αλλάξει για να γίνουμε συμπαθείς ή “αθώοι” στα μάτια κανενός ανακριτή, δεν είμαστε διατεθειμένοι να αυτοανακυρηχθούμε θύματα και αρνούμαστε να δώσουμε στον εχθρό αυτό που θέλει: την επαναστατική/ συνειδησιακή μας αυτοκτονία μέσα από ένα τριπάκι ερωταπαντήσεων και αληθινών ή ψεύτικων άλλοθι της κάθε πλευράς που θα στηρίζεται μάλιστα στο ότι δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε.
“Είναι σημαντικό να αποδείξει ο καθένας ατομικά την αυτονομία του και την αποτελεσματικότητα του, ώστε συνηθισμένος να δρα μονάχος με την συνείδηση ενός κοινού εγχειρήματος -να παίρνει πάνω του τις επιτυχίες και τις αποτυχίες του- να μάθει να μην ανέχεται ποτέ να ενεργούν εν ονόματι του, να μην υποκαθιστά ποτέ τους άλλους και να ανακαλύπτει στην ενίσχυση της θέλησής του για ζωή την πρακτική αλήθεια της συλλογικής δράσης”
Το τι χάνουμε βέβαια είναι και το κόστος της επιλογής μας να παραμείνουμε αξιοπρεπείς. Και το κόστος, πιστέψτε μας είναι μεγάλο. Γιατί πέραν του προσωπικού κόστους του καθενός από εμάς, που βρίσκεται αυτόματα μακριά από κοντινά του πρόσωπα (αυτό όμως το γνωρίζαμε καλά κάθε στιγμή που οραματιζόμασταν και πραγματώναμε τον πόλεμο ως την μόνη επιλογή ζωής για κάποιον που σκέφτεται και δρα ελεύθερα και ταυτόχρονα για την ελευθερία, οπότε και μας βρήκε προετοιμασμένους), υπάρχει κι ένα κόστος το οποίο μας στοιχίζει ως πολιτικές οντότητες και μας αφήνει κυριολεκτικά μισούς.
Μισούς, διότι αν το συνεχές κυνήγι κι ο ανελέητος πόλεμος με τις δυνάμεις της εξουσίας καλύπτει την ανάγκη μας για υλική σύγκρουση με το υπάρχον(κι αυτό είναι κάτι που κι επίσημα ζούμε πλέον), το μυαλό και η καρδιά μας ταξιδεύει σε συνελεύσεις, συγκρούσεις, στήσιμο επαναστατικών υποδομών με συνέχεια και συνέπεια, γνωριμία με νέο κόσμο, ανταλλαγή και συνδιαμόρφωση αντιλήψεων, πρακτικών, συναισθημάτων, ενοποίηση κοινών αρνήσεων και συντροφική πραγμάτωση τους.
Και είναι αυτή η επαφή με συντρόφους και συντρόφισσες που μας ήταν άγνωστοι πριν την κουβέντα, την οργάνωση μιας δράσης ή την στιγμή μιαςεπίθεσης, την στιγμή της συνδιαμόρφωσης τόσο διαφορετικών κόσμων, που μας έκανε πλούσιους, μας γέμιζε τις μπαταρίες και μας ανανέωνε, για να είμαστε πάντα σε εγρήγορση αλλά και σε ταυτόχρονη ικανοποίηση για το ότι: «κάτι καλό συμβαίνει στην Θεσσαλονίκη, κάτι ακόμα καλύτερο μπορεί να συμβεί αν το προσπαθήσουμε.»
Αυτή λοιπόν η απώλεια είναι το κόστος της επιλογής του να φύγουμε, μα ξέρουμε και θέλουμε από όσους γνωρίζαμε και βγάζαμε και μια άκρη, να συνεχίσουν να υφαίνουν το Σχέδιο, να συνεχίσουν να στήνουν υποδομές αλληλεγγύης, υποδομές αντιπληροφόρησης, υποδομές επίθεσης, επαναστατικές υποδομές που να συμπληρώνουν η μία την δράση της άλλης και να κρατάν το στοίχημα της ριζοσπαστικής δράσης ανοιχτό για οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο. Μακριά από τον δογματισμό των παλαιο-αναρχικών και των αντιλήψεων τους αλλά και την ευκαιριακή-φοιτητική ενασχόληση με καμιά πορεία ή κανα live που και που. Αφήνοντας έτσι κάθε εκδήλωση και μορφή του αγώνα ελεύθερη προς συμμετοχή αλλά και εξέλιξη σε όποιον το θελήσει, σε όποιον το επιλέξει, σε όποιον το παλέψει, σε όποιον εν ολίγοις το ‘χει το και το αγαπήσει πραγματικά, οδηγώντας το οριστικά και ανεπιστρεπτί σε ουσιαστική σύγκρουση όχι μόνο με το κράτος και την κοινωνία του, αλλά εν τέλει με την ιεραρχία, τις μούρες, τους παλιούς, την εκπροσώπηση, τις ειδικεύσεις, την παθητικότητα, το θέαμα, μέσα στις δικές μας διαδικασίες. Κι επειδή αυτά που λέμε, δεν είναι απλά λέξεις, αλλά αποτύπωση συνειδησιακών αποφάσεων, αντιφάσεων αλλά και ερωτημάτων που μας οδηγούν στην διαρκή αναζήτηση της ελευθερίας, αυτήν την επαφή με τον κόσμο, θα αποπειραθούμε να συνεχίσουμε μέσα από μια -όσο πιο συχνά γίνεται- έκδοση εντύπων και κειμένων με την υπογραφή που είχαμε και πριν την φάση (απολογούμαστε σε κάποιους συντρόφους που την οικειοποιούμαστε κάτω από αυτήν την συνθήκη πόσο μάλλον όταν δεν ρωτάμε), την Συνεργασία ατόμων για την πραγμάτωση του αρνητικού, κι αυτό για να μείνουμε συνεπείς με το στοίχημα που είχαμε βάλει και να συνεχίσουμε αυτό το εγχείρημα ακόμα κι αν πρακτικά χάνουμε τον υπόλοιπο κόσμο που συμμετείχε σε αυτό. Επίσης κι επειδή, η καχυποψία απέναντι στον πολιτικαντισμό και την ιεραρχία δεν λέει να μας αφήσει, διευκρινίζουμε ότι μόνο καλοδεχούμενη δεν θα ήταν οποιαδήποτε αναφορά στην υπόθεση μας από την καθεστωτική αριστερά και τις παραφυάδες της (βλ. αντιεξουσιαστική κίνηση κλπ), πόσο μάλλον εξαιτίας της εμπλοκής του αντιτρομοκρατικού νόμου.
Όσο μόνοι κι αν στεκόμαστε απέναντι στην καταστολή, την μισή μας δύναμη αλλού την χρωστάμε…
Δύναμη λοιπόν ο φυλακισμένος, ή ο διωκόμενος δεν αντλεί τόσο από την ενασχόληση με την υπόθεση του ή τουλάχιστον μόνο από αυτή. Γιατί τόσο εμείς όσο και ο Γιάννης, δύναμη αντλήσαμε από την μικροφωνική, την παρουσία, τις συγκρούσεις στα δικαστήρια, όχι τόσο επειδή υπήρχε αναφορά και γινόταν με αφορμή την συγκεκριμένη υπόθεση, αλλά κυρίως γιατί μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, που οργάνωσε κινήσεις αντιπληροφόρησης αλλά και που χωρίς απώλειες, διασάλεψε την τάξη μέσα στο άνδρο της δικαιοσύνης, θα θέλαμε πολύ να βρισκόμαστε ή καλύτερα υπό άλλες συνθήκες θα βρισκόμασταν κι εμείς. Γιατί τελικά η δύναμη για μας αντλείται όχι τόσο από τις αφορμές για οποιαδήποτε εκδήλωση του αναρχικού αγώνα στις πόλεις, όσο από την ίδια την εκδήλωση του, τα νέα πεδία αντιπληροφόρησης, της επαφής με τον κόσμο, της σύγκρουσης με τις αρχές, της αναστάτωσης στην πόλη, της δημιουργίας νέων χρόνων και τόπων συνειδητοποίησης και ταυτόχρονης ανάγνωσης/ εντοπισμού συντροφικών βλεμμάτων που αψηφούν τους οιωνούςήττας και ετοιμάζουν την διάψευση τους.
Σαν νεύμα ανταπόκρισης…
Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθήσαμε αρκετές συλλήψεις που είχαν σχέση με πράξεις επίθεσης. Προφανώς η τιμωρία μέσα από τις ποινές και τις διώξεις δεν στοχεύει μόνο στους άμεσα κατηγορούμενους. Αποσκοπεί στην δημιουργία κλίματος φόβου και αμηχανίας στην επαναστατική κοινότητα με σκοπό την απενεργοποίηση ατόμων, τουλάχιστον την προσωρινή, την τρομοκράτηση και την αποθάρρυνση άλλων από το να πάρουν την απόφαση για το πέρασμα στην επίθεση. Αυτό βέβαια δεν φαίνεται να λειτουργεί, καθώς ενώ υπάρχουν τόσοι φυλακισμένοι και διωκόμενοι , η επαναστατική διαδικασία συνεχίζεται και εξελίσσεται μέσα από λόγο και πράξεις καθώς και στελεχώνεται συνεχώς από νέα άτομα. Από τη χώρα της παρανομίας, λοιπόν, δεν μπορούμε παρά να προτρέψουμε τους εν δήμω συντρόφους και συντρόφισσες να συνεχίσουν και να εξελίξουν ότι εμείς έχουμε αφήσει μισό ή πράξαμε λανθασμένα. Το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε είναι μαζί με εμάς, να κρυφτεί τελικά και το ίδιο μας το όνειρο. Και δεν ψηνόμαστε καθόλου, να δούμε τον φόβο αλλά και τον πολιτικαντισμό να εξαπλώνονται και να επαναδιαιρούν τις όποιες συλλογικοποιημένες αρνήσεις μεταφέροντας τες στην ιδιώτευση ή στις γραφειοκρατικές και μοιρολατρικές συνελεύσεις που εστιάζουν όχι στους λόγους επίθεσης στο κρατικό οικοδόμημα, αλλά στην παντοδύναμη(;) καταστολή του, που χτυπά αθώους (!), πράγμα που ουκ ολίγες φορές έχει συμβεί στο παρελθόν. Κανένας να μην μείνει θεατής. Ο καθένας ξεχωριστά είναι ικανός (αρκεί να το επιλέξει) να τιθασέψει τους καιρούς και να αντιστρέψει τους ανέμους. Ο καθένας ξεχωριστά αλλά και όλοι μαζί μπορούμε να νικήσουμε τους φόβους μας αλλά και να μην αφήσουμε νέους να μας καταβάλουν. Άλλωστε οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως για να επιτευχθούν οι στόχοι μας υπήρξαν και θα υπάρξουν δεκάδες, εκατοντάδες φυλακισμένοι και διωκόμενοι, δεκάδες και εκατοντάδες παρόμοιες ή πιο δύσκολες υποθέσεις. Κι επειδή έχουμε επίγνωση αυτής της συνθήκης, ας μην σταματήσουμε να δείχνουμε προς πάσα κατεύθυνση πως μάταιος δεν είναι τελικά, όπως λέγεται, ο αναρχικός αγώνας, αλλά η ίδια η καταπολέμηση του.
Τα άγρια λουλούδια της επανάστασης ανθίζουν…
Να λοιπόν ο απώτερος σκοπός και το σχέδιο μας: Η εμβάθυνση, ο εμπλουτισμός και η ενοποίηση πάνω σε επαναστατική βάση της κατακερματισμένης κοινότητας της άρνησης και η ταυτόχρονη επίθεση στην νεκρική ηρεμία των πόλεων. Αν κάτι ζητάμε λοιπόν απ’ όσους αγαπήσαμε αλλά και από αυτούς που οι επιλογές ζωήςμας χώρισαν, δεν είναι η αλληλεγγύη στη δικιά μας υπόθεση αυτή καθ’ αυτή αλλά ο χωρίς αφορμές και με όλες τις αιτίες του κόσμου αγώνας για την οικοδόμηση του χαοτικού στρατού, ο αγώνας για την καταστροφή των αξιών, των συμβόλων, των σχέσεων, της ηθικής που παράγει αυτός ο κόσμος.
Ευελπιστούμε και εργαζόμαστε πάνω στην συχνή ανανέωση των ραντεβού μέσα από κείμενα και γράμματα.
Τα καλύτερα έρχονται…
Κλείνουμε συντροφικά το μάτι στους επαναστάτες και στους αναρχικούς όλων των τάσεων και τους προτρέπουμε όπου αυτό γίνεται εφικτό και χωρίς να ενταφιάζονται οι ιδιαιτερότητες και οι διαφορές στο όνομα της ενότητας, να συγχρονίσουν και να οξύνουν τον αγώνα και την δράση τους.
Χαιρετίζουμε τέλος, τους φυλακισμένους και διωκόμενους, δεκάδες αμετανόητους επαναστάτες που είτε αιχμάλωτοι πίσω από κάγκελα είτε αντιστρέφοντας τους όρους του κυνηγού και του θηράματος, κρατάν το επαναστατικό στοίχημα πιο επίκαιρο από ποτέ, συνεχίζοντας την δράση τους ανεξαρτήτου συνθήκης.
ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ, ΦΙΛΟ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΓΙΑΝΝΗ ΣΚΟΥΛΟΥΔΗ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ, ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΑΣΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΟΥΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
ΔΟΜΕΣ-ΕΠΙΘΕΣΗ-ΤΙΜΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΑΤΟΜΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΝΗΤΙΚΟΥ (ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ)
Και κάτι που άρεζε πολύ στον Γιαννάκη, με μια μεγάλη συντροφική αγκαλιά και ένα καλή δύναμη να τον συντροφεύει:
Τέλος η πρόβα πολέμου, τώρα πια ντυθήκαμε με την βουή του ανέμου, αδερφέ μου.Βαφτήκαμε στα χρώματα της κολασμένης γης κι εγώ πολεμιστής πρώτης γραμμής στο κάλεσμα της οργής, συντροφιά με του μάγου τα λόγια.
Μικρό φορτίο για αυτά τα βαρύπατα πόδια, φυλαχτό ένα μάτι που θα βρίσκει το ψέμα κι ένα θηκάρι που διψά να καταπιεί κι άλλο αίμα. Τέρμα και βάρυνε το βήμα μας, αυτή η θωριά σκιάζει ακόμα και το μνήμα μας.
Κι όλου του κόσμου το κακό, αλήθεια, δεν φτάνει να σταματήσει ένα τομάρι, έτοιμο να πεθάνει. Κι εκεί που νόμιζα πως με στοιχειώνει ο χρόνος, πρόσεξα ότι δεν ήμουν μόνος. Ήμουν κι εγώ στο τελευταίο νυχτέρι, που λες, της πρώτης φοράς, που σμίξανε ανατολή, δύση, νότος, βορράς.
Εκεί που ο θάνατος στήνει καρτέρι από καιρό, ξέρει καλά και τριγυρνά σ’ αυτά τα μέρη. Μαχαίρι, κόβει την ένταση που υπάρχει, τόσο έντονη κι επίπονη πριν απ’ τη μάχη. Θαρρείς με κάθε ανάσα κατεβάζεις δηλητήριο και κάθε σου βήμα, μοιάζει μαρτύριο.
Ατμόσφαιρα βαριά, μα εγώ δεν σκιάχτηκα απ’ την πάρτη της, γιατί είμαι εδώ και χρόνια το πιο βαρύ κομμάτι της. Όλα αυτά βλέπω, δεν μ’ αφήνουνε λάσκα και για την μάχη λοιπόν ξαναβάζω την μάσκα.
Νοιώθω φιγούρες σκοτεινές, να χουνε γίνει σκιά μου, κι απ’ το βοριά ακούω βήματα στ’ αυτιά μου. Τώρα στο πέρασμα μας γυαλίζει η ματιά μας και στην θωριά μας η φωτιά ζωντανεύει τα όνειρα μας.
Κι η ζωή είναι δικιά μας κι αν είσαι ακόμα μαζί μας, είναι που δεν δειλιάσαμε ποτέ, το λέει η ψυχή μας. Θεριεύει η φωνή μας κι έχει συνέπεια, κανείς δεν βρέθηκε εδώ έτσι απλά κι αναίτια. Μ’ έναν μεγάλο σεβασμό και μια τυφλή εμπιστοσύνη, που σε κανέναν δεν δίνει δικαίωμα να μας κρίνει κι ότι έχει γίνει με τίποτα πια δεν σβήνει, από μια μνήμη, που ζωντανή έχει μείνει.
Κι αφήνει πίσω της σημάδια όπως η βροχή στο χώμα, από τις μάχες που δώσαμε παλιά σώμα με σώμα. Γιατί κάποιοι θυμούνται αυτά που οι άλλοι ακούνε, κάποιοι δειλιάζουνε και κάποιοι ζούνε.
Πάντα σε πόλεμο κι εγώ αφύσικο φαινόμενο, των άλλων το απροσδόκητο μου μοιάζει επόμενο, κανένας δεν μπορεί να καταλάβει την χαρά μου, γιατί αν πνίγονται οι μαλάκες, εγώ είμαι στα νερά μου.
Κι ας έχω παρέα, στην κόντρα είμαι μόνος, κακιά συνήθεια να φεύγω πάντα πρώτος. Χωρίς καμιά προφύλαξη, με κάθε επιφύλαξη, έχω ζήσει μια ζωή σ’ αυτό που οι άλλοι λένε σύρραξη.
Μα επιτέλους βρήκα αντίπαλο, όσους έχω δει μέχρι στιγμής εδώ κι εκεί κάναν αντίλαλο. Κι ευτυχώς η αναμονή τελειώνει, ζούμε την μέρα της μάχης και σουρουπώνει.
Που τραβάς, που, και τι έχεις κατά νου, ξεκινάει η μάχη του επόμενου δειλινού, θα βάψω προφυρένιο το χρώμα του ουρανού, να σου λοιπόν τι έχω κατά νου. Που κοιτάς, που, και πάλι χάνεσαι αλλού, πάρε στα σοβαρά όλα τα σημάδια του καιρού.
Πήρα τα χνάρια ενός δρόμου κοντινού, και μη φοβάσαι δεν χάνομαι αλλού.
ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΔΕΙΛΙΝΟΥ
