Την Δευτέρα 7 Νοεμβρίου μου επιδόθηκε κλήση από την ανακρίτρια του 5ου Τακτικού ανακριτικού τμήματος πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης για να παραβρεθώ απολογούμενος ενώπιον της για τις κατηγορίες της ληστείας από κοινού, απλής συνέργειας σε ληστεία από κοινού και παράνομης οπλοκατοχής.
Το ειρωνικό στοιχείο στην όλη υπόθεση είναι ότι δεν γνώριζα, κάτι που ισχύει ακόμα, για ποια ληστεία καλούμαι να απολογηθώ, μιας και στην κλήση που έφτασε στα χέρια μου δεν αναφέρεται ούτε ο τόπος, ούτε ο χρόνος κατά τον οποίο πραγματοποιήθηκε. Μάλιστα όταν η δικηγόρος μου ζήτησε να της γνωστοποιηθούν λεπτομέρειες, πήρε την απάντηση ότι «δεν μπορούμε να πούμε τίποτα μέχρι να έρθει ο ίδιος εδώ». Ενώ ταυτόχρονα πλανιόταν η φήμη για κάποιο μαντήλι με DNA που βρέθηκε κοντά σ’ αυτό το άγνωστο μέρος.
Προφανώς και δεν πήγα, θεωρώντας ότι θα ήταν ταλαιπωρία να κάνω σε μιάμιση μέρα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων στο ειδικό όχημα μεταγωγών, μένοντας για 10 ώρες σε ένα κλουβί 1τμ. .
Και όλα αυτά ενώ οποιαδήποτε και αν είναι η πράξη που μου αποδίδεται (είτε έχω σχέση, είτε όχι), όπως έκανα προανακριτικά, και κατά την επίσημη διαδικασία ανάκρισης για τις προηγούμενες υποθέσεις που κατηγορούμαι, όπως έκανα στα 6μηνα συμβούλια που πέρασα, όπως θα κάνω στα δικαστήρια που έρχονται:
Αρνούμαι να συνδιαλλαγώ σε προσωπικό, πόσο μάλλον σε πολιτικό επίπεδο με οποιαδήποτε «αρμόδια» αρχή. Επικυρώνοντας έτσι στη συνείδησή μου, στη συνείδηση των συντρόφων μου και στη συνείδηση των εχθρών μου, την διαδικασία εκείνη κατά την οποία κάποιοι, μάλιστα κάποιοι τους οποίους εχθρεύομαι, ορίζονται ως οι κατάλληλοι για να κρίνουν τον αναρχικό αγώνα.
Ξεπερνώντας την συμμετοχή ή όχι κάποιου αναρχικού στις πράξεις που του αποδίδονται, αντιλαμβάνομαι τις διώξεις αγωνιστών, την πρόσφατη δίωξή μου, την αιχμαλωσία δεκάδων αναρχικών επαναστατών, κομμάτι μιας καθολικής σύγκρουσης αξιών, κομμάτι του κοινωνικού-εμφυλίου πολέμου.
Είναι η προσπάθεια του κράτους να εμφυσήσει το φόβο στους επαναστάτες για να παύσει η δράση τους, για να αποκοπεί η διάχυση της αναρχικής θεώρησης και πρακτικής.
Είναι η θέλησή του να αποτρέψει νέους ανθρώπους από το να δράσουν.
Δεν πρόκειται λοιπόν, να κάνω στις δικαστικές αρχές την χάρη να παίξω το νομικό τους παιχνιδάκι, ψάχνοντας άλλοθι αθωότητας, εκθέτοντας σ’ αυτούς την προσωπική μου ζωή. Δεν πρόκειται να παρουσιαστώ μπροστά τους ως το «ναι μεν ανήσυχο, αλλά κατά βάθος τίμιο και καλό παιδί.»
Δεν πρόκειται, να τους χαρίσω ούτε κουβέντα, ακόμα και τώρα, μένοντας συνεπής απέναντι στην επιθυμία μου, αλλά και στο στοίχημα που έχω θέσει με τον εαυτό μου και τους συντρόφους μου, για να παραμείνω ο εαυτός μου και να συνεχίσω τον Αγώνα ακέραια, χωρίς συνδιαλλαγές με τους διώκτες μου.
Αδυνατώ να αναπαράγω τη γλώσσα της κυριαρχίας, παπαγαλίζοντας την αθωότητα ή την ενοχή μου.
Πράττω σύμφωνα με την συνείδησή μου, στέκομαι ενάντια στο καπιταλιστικό-δημοκρατικό σύστημα και τον εξουσιαστικό πολιτισμό, στηρίζοντας κάθε μέσο πάλης που συμβαδίζει με τις αξίες μου και συμβάλλει στην όξυνση του αγώνα, χωρίς να επιλέγω τη χρήση του με βάση το αν αυτό χαρακτηρίζεται ως «νόμιμο» ή ως «παράνομο».
Άλλωστε ο αναρχικός αγώνας στοχεύει στην καταστροφή της κυριαρχίας κι έτσι δε μπορεί παρά να είναι παράνομος στη γλώσσα της.
Όπως δείχνουν και οι συγκρούσεις στους δρόμους όλης της γης, οι επιθέσεις εναντίον στόχων της κυριαρχίας, η ανάπτυξη πολύμορφων δομών και υποδομών αγώνα, η συνεχής προπαγάνδιση και διάχυση του αναρχικού και επαναστατικού λόγου:
Όσο κι αν ανεβαίνει η ένταση της καταστολής. Όσα χρόνια φυλακής κι αν φορτώνουν στις πλάτες μας. Όσους από εμάς κι αν κρατούν αιχμάλωτους. Η ΙΔΙΑ Η ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΥΛΑΚΙΣΤΕΙ, ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΕΙ, ΝΑ ΠΑΥΣΕΙ.
Ο αναρχικός/επαναστατικός αγώνας συνεχίζει και θα συνεχίσει να εκδηλώνεται κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη, αψηφώντας οποιοδήποτε κόστος.
Στις 16 Νοεμβρίου λοιπόν, που κλήθηκα για δεύτερη φορά ν’ απολογηθώ ενώπιον αυτών που κρατούν χιλιάδες ανθρώπους μέσα στις φυλακές, θα σιωπήσω για να αφήσω να ακουστεί ο κρότος της σύγκρουσης δύο διαφορετικών κόσμων, που όλο και αυξάνει…
Την αλληλεγγύη και τον σεβασμό μου σε όσους με τη δράση τους χαρίζουν χαμόγελα σ’ εμάς και πλήγματα στον εξουσιαστικό πολιτισμό.
Στους αναρχικούς αιχμαλώτους πολέμου, που συνεχίζουν τον αγώνα τους μέσα από τις φυλακές.
Τσιλιανίδης Μπάμπης
Δευτέρα 14-11-2011
Α΄ Πτέρυγα Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού
