« ΞΕΡΑΜΕ ΠΩΣ ΟΛΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝΕ. ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΘΑΝΑΤΟΙ ΠΟΥ ΒΑΡΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΛΕΓΟΥΝΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ. ». ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
Με συνεχή και εκτενή δημοσιογραφική κάλυψη το κυνήγι των δραπετών των Τρικάλων συνεχίζεται εδώ και τέσσερις μήνες, κρατώντας το κοινό σε αγωνία, καθώς διαθέτει όλα τα στοιχεία μίας υπερπαραγωγής : « κινηματογραφική » απόδραση, « αδίστακτους » και « αιμοσταγείς » δολοφόνους, « σκληρούς και αποφασισμένους » μπάτσους, συμπλοκές, νεκρούς και ανθρωποκυνηγητό σε ένα μεγάλο κομμάτι της ελλαδικής επικράτειας.
Η τέταρτη εξουσία είναι η πιο κομβική για τη λειτουργία της δημοκρατίας, καθώς μεσολαβεί μεταξύ των άλλων εξουσιών και των υπηκόων και μας υπενθυμίζει για μία ακόμη φορά τους κανόνες του παιχνιδιού : το δημοκρατικό καθεστώς δε φείδεται χρόνου, κόπου και πόρων, όταν το δόγμα της ασφάλειας πρέπει να εμπεδωθεί.
Όλον αυτό τον καιρό οι αγχωμένοι δημοσιογράφοι από τους τόπους των επιχειρήσεων, τα ρεπορτάζ με την επιβλητική μουσική, οι συναισθηματικά φορτισμένοι χαρακτηρισμοί για τους δραπέτες, οι εικόνες πάνοπλων μπάτσων στοχεύουν σ΄ ένα πράγμα : τη δημιουργία ανατροπής στο συλλογικό υποσυνείδητο για τους κυνηγημένους δραπέτες και την αποδοχή της κρατικής παντοδυναμίας. Η μιντιακή κάλυψη των γεγονότων είναι το ίδιο χρήσιμη για την επιτυχή για το κράτος έκβαση των επιχειρήσεων, όσο και τα όπλα της αστυνομίας.
Ακόμη και εάν κάποιοι από τους δραπέτες που βιώνουν ακόμα στιγμές ελευθερίας, καταφέρουν τελικά να ξεφύγουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα πρέπει νε μείνει η εντύπωση πως αυτό δεν οφείλεται στην αδυναμία του κράτους αλλά στο αόρατο δίκτυο υποστήριξης που έχουν, στη βοήθεια από τον UCK ή ενδεχομένως στις μεταφυσικές τους ικανότητες. ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΣΤΟΧΟΣ.
Όσο και εάν ξενίζει απέναντι στα ευαίσθητα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά όσων εθελοτυφλούν, η θανατική ποινή στη δημοκρατία είναι κάτι πλήρως αποδεκτό, με μία βασική όμως διαφορά. Αποφασίζεται, διατάσσεται και επικυρώνεται όχι σε κάποιο δικαστήριο αλλά μέσα από τα δελτία ειδήσεων, αναμένοντας μόνο τον τρόπο και το χρόνο που θα καταστεί δυνατή η εκτέλεση της.
Το χαμόγελο που συνόδευε τις διθυραμβικές δηλώσεις του Δένδια για την παραπομπή των δραπετών στη δικαιοσύνη « αν αυτό καταστεί δυνατόν » καταδεικνύει με τον πιο απροσχημάτιστο τρόπο, τη λογική και την ηθική της εξουσίας. Μίας εξουσίας ξεφτιλισμένης που θεωρεί μεγάλη νίκη και ύψιστο κατόρθωμα, το ότι εκατοντάδες – ίσως και χιλιάδες – μπάτσοι με τη συνδρομή ειδικών δυνάμεων του στρατού και του λιμενικού, με χιλιάδες όπλα και τεχνικά μέσα στη διάθεση τους ( ελικόπτερα, σκυλιά, θερμικές κάμερες ) και εναλλασσόμενοι σε βάρδιες ( άρα ξεκούραστοι ) κατόρθωσαν – μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές – να στριμώξουν τέσσερις ανθρώπους.
Η απεριόριστη δίψα για την απόκτηση της ελευθερίας και η αποφασιστικότητα για τη διατήρησή της, είναι το μόνο κίνητρο που μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να μην παραδοθεί, έχοντας εναντίον του έναν τέτοιο συσχετισμό δυνάμεων.
To show όμως δεν τελειώνει με την εκτέλεση των φυγάδων. Το κράτος πρέπει να εκδικηθεί για τον εξευτελισμό που υπέστη. Πρέπει αντίστοιχα να ακολουθήσει ο εξευτελισμός των απείθαρχων και ο παραδειγματισμός όσων εξακολουθούν να μην αναγνωρίζουν την κρατική παντοδυναμία.
Από την ομηρική εποχή και τη σύληση του νεκρού Έκτορα από τον Αχιλλέα ως τη σημερινή διαδικτυακή εποχή, η ταπείνωση του νεκρού αντιπάλου είναι χαρακτηριστικό της αλαζονείας της εξουσίας.
Οι φωτογραφίες του νεκρού Κόλα αποδεικνύουν πόσο αγνές ήταν οι εποχές της ληστοκρατίας που τα κομμένα κεφάλια από τους « ωραίους των όρεων » κρέμονταν προς παραδειγματισμό στην πλατεία κάποιου χωριού. Στη ψηφιακή εποχή το μήνυμα μεταφέρεται αυτούσιο σε πρώτο χρόνο σε όποιο σημείο του κόσμου και να είμαστε μέσω της οθόνης και – το σημαντικότερο – απαλλαγμένο από το αίμα και τη δυσοσμία που συνοδεύουν την άμεση επαφή με το νεκρό σώμα. Η αρένα είναι πλέον ψηφιακή και τους κατεβασμένους αντίχειρες αντικαθιστούν τα αντίστοιχα εικονίδια στα σχόλια του κοινού. Καθαρές δουλειές!
Με το θάνατο του Μάριαν Κόλα το δικαστικό – αστυνομικό – σωφρονιστικό σύστημα αισθάνθηκε ότι αποκαθιστά τη χαμένη του τιμή. Αυτός είχε στοχοποιηθεί από την αρχή ως ο « εγκέφαλος », ο « αρχηγός » της ομάδας, ο πιο « αδίστακτος » και « αιμοδιψής ».
Εμείς τον Κόλα δεν τον γνωρίσαμε προσωπικά, όπως και κανέναν από τους δραπέτες. Σκοπός μας δεν είναι φτιάξουμε αγιογραφίες ή να ηρωοποιήσουμε κάποιους. Φυσικά ούτε να γράψουμε επικήδειους, αλλά με αφορμή αυτά τα γεγονότα να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις όσον αφορά τη διαχείριση της κατάστασης από το καθεστώς, τόσο επικοινωνιακά όσο και αστυνομικά – στρατιωτικά. Άλλωστε και οι πληροφορίες που έχουμε και εμείς από καθεστωτικά μέσα έχουν αντληθεί, διαφέρει όμως η ερμηνεία μας ως προς τα γεγονότα.
Η Ε.Λ.Α.Σ. είχε κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Κόλα από την απόδραση του από το Α.Τ. Θήβας και περισσότερους μετά την επιχείρηση στον Βύρωνα τον Φλεβάρη του 2010, όπου συνελήφθη ο Κόλα και ο Μπέμα. Τότε από πολλαπλά αστυνομικά πυρά, δηλαδή πυρά με φονική πρόθεση είχε σκοτωθεί ο Νικολά Τόντι, χωρίς φυσικά ο μπάτσος που τον σκότωσε να διωχθεί, κερδίζοντας μάλιστα, τον χαρακτηρισμό « αδίστακτος ». Την προηγούμενη ημέρα στο Μαρούσι, ο Κόλα και ένας ακόμη σύντροφος του, αφόπλισαν πλήρωμα περιπολικού και διέφυγαν.
Το ίδιο επιχείρησαν να πράξουν και στο Δίστομο και κατά τα φαινόμενα, το σκηνικό θα ολοκληρωνόταν αναίμακτα, εάν δεν εμφανιζόταν το δεύτερο αστυνομικό όχημα. Τόσο το περιστατικό στο Μαρούσι όσο και στο Δίστομο, δείχνουν αν μη τι άλλο ανθρώπους ψύχραιμους και κάθε άλλο παρά αιμοδιψείς. Ο καθένας καταλαβαίνει πώς πιο επικίνδυνο είναι να επιχειρήσεις να αφοπλίσεις έναν ένοπλο από το να τον σκοτώσεις.
Άρα λοιπόν ο κοινός νους μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως οι χαρακτηρισμοί των δημοσιογράφων για τους δραπέτες μόνο στο παιχνίδι των εντυπώσεων ανταποκρίνονται και όχι στην πραγματικότητα.
Φυσικά οι δραπέτες είναι οπλισμένοι και φυσικά θα χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους για να διαφύγουν εάν στριμωχτούν, όπως το έκαναν τόσες φορές σε μπλόκα και καταδιώξεις. Άλλο όμως, να πυροβολείς ένοπλους για να εξασφαλίσεις την ελευθερία σου και άλλο να εκτελείς « αδίστακτα » γενικώς και αορίστως. Γιατί άλλο που συνηγορεί με τα παραπάνω είναι ότι οι δραπέτες δεν πυροβόλησαν κάποιο πολίτη παρ΄ ότι πολλές φορές συναντήθηκαν με κάποιον.
Η τρέχουσα ηθική διατάζει την υποταγή στις εντολές της αστυνομίας. Η εξεγερμένη ηθική προτάσσει την ελευθερία, γελώντας ειρωνικά στις αστυνομικές εντολές.
‘Εχοντας αυτό κατά νου οι μπάτσοι, δε διστάζουν να επιχειρήσουν σε πυκνοκατοικημένες περιοχές ( Βύρωνας ) ή σε εθνική οδό ( Ίσθμια ), αποδεχόμενοι την πιθανότητα τραυματισμών ή θανάτων τυχαία διερχόμενων ανθρώπων όπως του Ν. Τόντι και της Κ. Ζώγαλη.
Σαν αναρχικοί δεν αποδεχόμαστε τις έννοιες του συμψηφισμού θυμάτων ή των παράπλευρων απωλειών, αυτά είναι χαρακτηριστικά της εξουσιαστικής λογικής της περιφρόνησης για τη ζωή. Μετά τις συλλήψεις στον Βύρωνα ο τότε υπουργός δημόσιας τάξης Χρυσοχοΐδης το είχε θέσει τόσο ωμά, επιβεβαιώνοντας μας : « μπορεί να σκοτώθηκε ένας πολίτης, αλλά συνελήφθησαν δύο επικίνδυνοι κακοποιοί ».
Τα ΜΜΕ και μεγάλο μέρος της « κοινής » γνώμης χρεώνουν τους θανάτους των δύο ανθρώπων σε Βύρωνα και Ίσθμια στους δραπέτες, με το σκεπτικό ότι αυτοί αντέδρασαν, όταν κλήθηκαν από την αστυνομία να παραδοθούν. Αυτή η αντίληψη παραβλέπει πως η προάσπιση της ελευθερίας για κάποιους ανθρώπους είναι αδιαπραγμάτευτη. Παρ΄όλα αυτά, δε θα μπορούσαμε να μην επισημάνουμε πώς η ειδοποιός διαφορά στα δύο περιστατικά, είναι πως ο Τόντι εκτελέστηκε καθώς οι μπάτσοι τον μπέρδεψαν με αυτόν που ήθελαν να συλλάβουν ενώ, ο θάνατος της Ζώγαλη ήταν ατύχημα.
Τελικά θα συμφωνήσουμε με την μιντιακή άποψη : οι δραπέτες είναι – ή ήταν – αδίστακτοι. Δεν είχαν κανέναν δισταγμό να υπερασπιστούν την τόσο δύσκολα κερδισμένη ελευθερία τους. Όπως έγραψε για τον Κόλα και ο συγκρατούμενος του Μαρούσκο, που τον γνώριζε προσωπικά : « Ο Μάριο Κόλα ήταν ένας από τους κρατούμενους – ή ομήρους – του κράτους που νόμιζες ότι κατηγορείται για δίπλωμα, ήσυχος και κύριος, η συμπεριφορά του απέναντι στους κρατούμενους ήταν γεμάτη σεβασμό, είχε όμως μία « αδυναμία », όπως όλοι όσοι έχουν βρεθεί στα τσιμεντένια δόντια του κράτους, ήθελε πάση φύση την ελευθερία του. Θα ρίσκαρε και τη ζωή του αργότερα, όχι όμως και τη ζωή των άλλων.
**
Η στρατιωτικοποίηση του καθεστώτος επελαύνει με ταχείς ρυθμούς. Όλο και πιο συχνά επιλέγονται στρατιωτικού τύπου λύσεις για διάφορα ζητήματα που εκ των πραγμάτων ή εν δυνάμει, διαταράσσουν την εύθραυστη κοινωνική ισορροπία.
Το τελευταίο εξάμηνο η Ε.Κ.Α.Μ. έχει αναλάβει το σπάσιμο της απεργίας των εργαζομένων του μετρό, την έφοδο σε κατειλημμένους αναρχικούς χώρους, τη σύλληψη ανθρώπων στις Σκουριές, την έρευνα και τον ξυλοδαρμό κρατουμένων σε φυλακές.
Η ίδια βαριά οπλισμένη και ειδικά εκπαιδευμένη μονάδα χρησιμοποιήθηκε για τόσο ανόμοιες αποστολές που στις περισσότερες δεν υπήρχε ούτε μία πιθανότητα μίας ένοπλης συμπλοκής. Ο μόνος λόγος χρήσης της, ήταν η εσωτερίκευση του φόβου και της κρατικής κατασταλτικής δύναμης.
Οι επιχειρήσεις εναντίον των δραπετών ήταν μία πολύ καλή αφορμή για την εφαρμογή στην πράξη του δόγματος της διακλαδικότητας των ειδικών επιχειρήσεων. Για πρώτη φορά στον ελλαδικό χώρο, υπάρχει συντονισμός και δράση ειδικών δυνάμεων από διάφορα σώματα σε ευρεία χρονική και γεωγραφική έκταση. Αστυνομία, στρατός, λιμενικό καθοδηγούνται από κοινό διοικητικό κέντρο και επιχειρούν από κοινού.
Αυτό δε σημαίνει πως η αστυνομία δεν επαρκεί για τις επιχειρήσεις. Θα ήταν αστείο να θεωρήσουμε κάτι τέτοιο, από τη στιγμή που οι ομάδες των άλλων σωμάτων είναι εξαιρετικά ολιγάριθμες και οι δύο μέχρι στιγμής ενέδρες έγιναν από αστυνομικές ομάδες. Απλά το περιστατικό είναι η αφορμή για να αναπτυχθεί το σύγχρονο δόγμα πυγμής της δημοκρατίας. Το πώς βασικές έννοιες της αστικής δημοκρατίας αναπροσαρμόζονται με το βλέμμα στραμμένο στις μελλοντικές κοινωνικές συγκρούσεις.
Οι εχθρικές δυνάμεις λοιπόν, συσπειρώνονται, ισχυροποιούνται, εξελίσσονται και προσπαθούν να επιβάλλουν όλο και δυσμενέστερες συνθήκες. Αντιμέτωποι με αυτή την πραγματικότητα, καλούμαστε να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας, να εξοπλιστούμε σ’ όλα τα επίπεδα – οργανωτικό, συνειδησιακό, υλικοτεχνικό – να εξελίξουμε και να διανθίσουμε τους τρόπους και τις μορφές του αγώνα. Να σπάσουμε τους τεχνητούς διαχωρισμούς που παράγει ο κόσμος της εξουσίας αναζητώντας τα σημεία που μπορούν να μας συνδέσουν με τους ανθρώπους που ο καθένας τους για τους δικούς του λόγους εξεγείρεται / αμφισβητεί έμπρακτα, την έννομη τάξη.
Είτε ατομικά, είτε συλλογικά, είτε πετάνε πέτρες στις διαδηλώσεις, είτε στρέφουν τα kalashnikov εναντίον αυτών που επιβάλλουν τη γενικευμένη ανελευθερία. Και ξεκινώντας από τα κοινά βιώματα, να χτίσουμε το συνειδητό υπόβαθρο των αλληλέγγυων σχέσεων.
Η αλληλεγγύη στους απόκληρους της κοινωνίας – φυλακής δεν εκφράζεται μόνον όταν δεν έχει κόστος, ως συμπαράσταση στους κρατούμενους με την προϋπόθεση να παραμένουν παθητικοί, αλλά και όταν κάποιοι ενεργοποιούνται, αποδρούν, διεκδικούν και υπερασπίζονται ένοπλα την ελευθερία τους.
Ειδικά στην τελευταία περίπτωση, όπου άνθρωποι βρίσκονται κυριολεκτικά στο στόχαστρο και η τέταρτη εξουσία τους συκοφαντεί μέρα – νύχτα προετοιμάζοντας την εκτέλεση τους, συνενοχή στις κρατικές δολοφονίες δεν είναι μόνο οι αιμοσταγείς ιαχές του διαδικτυωμένου πλήθους αλλά και οι βολικές σιωπές.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
