ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΤ
Τρίτη 12:00μ.μ. και να που γινόμαστε μάρτυρες μίας σίγουρα πρωτόγνωρης κατάστασης. Εκεί λοιπόν που ο Ζουγανέλης έλεγε πόσο το σκηνικό του θυμίζει το ’73 ξαφνικά η οθόνη μαυρίζει και να που η ΕΡΤ κλείνει και δέχεται τις άμεσες συνέπειες της οικονομικής χούντας του σύγχρονου καπιταλισμού. Είχε προηγηθεί η ανακοίνωση της κυβέρνησης ότι θα κλείσει την ΕΡΤ και ήδη κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται γύρω και μέσα στο κτίριο της ΕΡΤ.
Ξαφνικά λοιπόν το μέχρι πρότινως κρατικό κανάλι εκπέμπει «παράνομα» κι εδώ είναι που το σκηνικό γίνεται θολό τόσο ως προς τον κόσμο που στέκεται αλληλέγγυος με τους 2.650 απολυμένους της ΕΡΤ, όσο και ως προς τους ανθρώπους που στελεχώνουν το κορμό του «παράνομου» πλέον κρατικού καναλιού.
Θα μπορούσαν λοιπόν οι απολυμένοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να αρνηθούν την ταυτοτητά τους, να αρνηθούν ότι είναι κρατικοί υπάλληλοι;
Το βασικότερο ζήτημα που τίθεται λοιπόν είναι κατά πόσο και κυρίως υπό ποιες συνθήκες ο αγώνας των εργαζόμενων στην ΕΡΤ θα μπορούσε να έχει ριζοσπαστικό χαρακτήρα. Φυσικά δεν υπάρχει η διάθεση ενός άκριτου τσουβαλιάσματος όλων των εργαζόμενων στο κρατικό κανάλι, δεν αποτελούν όλοι τους ένα ενιαίο κοινωνικό σύνολο. Από τους πιστούς δημοσιογράφους υποστηρικτές της κυβέρνησης και κατ’ επέκταση της Τρόϊκας, από τους πειθήνιους ρεπόρτερ που σπεύδουν να αναλύσουν και να «αναδείξουν» τις κατευθυνόμενες από τον κρατικό μηχανισμό ειδήσεις, μέχρι τους οπερατέρ και τους υπόλοιπους εργαζόμενους που εκ των πραγμάτων έχουν μία πιο «ουδέτερη» θέση εργασίας μέσα στο χώρο της ΕΡΤ, κάτι που φυσικά δεν αποτελεί μοναδικό χαρακτηριστικό και εξ ορισμού παράγοντα ριζοσπαστικοποίησης ή αντίστοιχα συντηρητικοποίησης.
Πέρα λοιπόν από την φαινομενική βαρύτητα που πέφτει στον κάθε εργαζόμενο, ανάλογα με την θέση εργασίας, για την στήριξη αυτού του μηχανισμού, ο κάθε ένας φέρει την ατομική του ευθύνη για όλα αυτά τα χρόνια που συμμετείχε και στήριζε, πουλώντας την εργασία του, ένα πιστό φερέφωνο του κράτους.
Μιλάμε λοιπόν για έναν μηχανισμό που αναπαρήγαγε και ενίσχυε το κρατικό μερίδιο, τόσο στην ενημέρωση, όσο και στην διάχυση ιδεολογημάτων και φόβου. Σε κάθε περίπτωση ο αναρχικός χώρος γίνεται αποδέκτης της βίας των καναλιών.
Τόσο η ΕΡΤ όσο και τα ιδιωτικά κανάλια έχουν αναλάβει να χειριστούν και να μανιπουλάρουν το πλήθος είτε σε υποθέσεις «τρομοκρατίας», είτε σε καταστάσεις οδομαχιών και εξεγέρσεων, όπως τον Δεκέμβρη το ’08 προσπαθώντας να συκοφαντήσουν κάτι να αποπροσανατολίσουν το κοινωνικό σύνολο. Αυτός ο μηχανισμός είναι που χωρίς κανέναν ενδοιασμό προβάλει τις φωτογραφίες αναρχικών συλληφθέντων σε πορείες με σκοπό έναν ιδιότυπο Μεσαιωνικό εξεφτελισμό με την διαφορά ότι την θέση του ικριώματος έχουν πάρει τα τηλεοπτικά παράθυρα.
Ξαφνικά όμως με το που κλείνει η ΕΡΤ, όλα αυτά παραμερίζονται και πλέον το μέσο και τα άτομα που μέχρι χθες ήταν οι καλύτεροι «κραχτές» του συστήματος και στελεχώνουν αυτόν τον μηχανισμό γίνονται επαναστατικά υποκείμενα και απολυμένοι προλετάριοι ( χωρίς βέβαια να λέμε πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο).
Δεν βρίσκουμε κανένα νόημα να αναφερθούμε στους μισθούς και την αξιοκρατία που επικρατούσε στο χώρο της ΕΡΤ, όπως δεν έχει κανένα νόημα να τονίσουμε κ νέου το ότι αυτοί οι άνθρωποι στελέχωναν/στελεχώνουν έναν θεσμό που για εμάς αποτελούσε/αποτελεί στόχο.
Εκεί που θέλουμε να σταθούμε είναι στο γεγονός της αλληλεγγύης που δεν πρέπει να εκφράζεται άκριτα σε ένα κοινωνικό σύνολο με μοναδικό γνώμονα το γεγονός της απόλυσης.
Μαυροκόκκινες σημαίες φιγουράρουν πλάι σε σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ, του ΕΠΑΜ, πλήθος ελληνικών και διαφόρων άλλων παρατάξεων και πλανώδιοι σουβλατζήδες παρέα με μουσικές και πανηγύρια συνθέτουν το σκηνικό στο προαύλιο της ΕΡΤ. Μία κατάσταση σε πολλά σημεία κοινή με αυτήν του Συντάγματος με ουσιαστική διαφορά στο κίνητρο και τις αιτίες για τις οποίες μαζεύτηκαν εκεί αυτοί οι άνθρωποι. Στο Σύνταγμα το «κοινό» χαρακτηριστικό που οδήγησε κόσμο στην συνδιαμόρφωση και την ζύμωση μεταξύ κάποιων αθρώπων ήταν αυτό που με ένα λαϊκίστικο τόνο ειπώθηκε ως αγανάκτηση. Που μεταφράζεται από ένα γενικότερο αίσθημα πίεσης που συνάδει με την βαθιά οικονομική κρίση. Απ’ την άλλη στην ΕΡΤ το κοινό γνώρισμα των ανθρώπων που μαζεύονται εκεί είναι η αλληλεγγύη τους στους απολυμένους εργαζόμενους και αυτό το αίσθημα της καταστρατήγησης της «δημοκρατίας».
Αποτελεί λοιπόν μοναδικό κριτήριο η απόλυση κάποιων εργαζομένων για να σταθούμε αλληλέγγυοι με αυτούς; Είναι η αλληλεγγύη μία ζωντανή σχέση, αμφίδρομη ή είναι ένας «φορέας» έκφρασης άκριτης στήριξης; Αν στο μέλλον κλείσει ένα Α.Τ. και βρεθούν στο δρόμο 100-200 μπάτσοι απολυμένοι θα σταθούμε αλληλέγγυοι δίπλα τους;
Σίγουρα το τελευταίο ερώτημα αγγίζει τα όρια της λογικής ακροβασίας και της υπερβολής αλλά το θέτουμε γιατί, για εμάς τουλάχιστον, η «δουλεία» και το έργο της ΕΡΤ δεν είναι αποκομμένο από το έργο και την «δουλειά» των μπάτσων. Για την ακρίβεια (ακολουθώντας την λαϊκή ρήση όπου δεν φτάνει το γκλομπ του μπάτσου φτάνει το ψέμα του δημοσιογράφου) πιστεύουμε πως οι μεν συμπληρώνουν τους δε.
Η αυτοδιαχείρηση και η αυτοοργάνωση του μέσου, με σκοπό την αντιπληροφόρηση, είναι ο τρόπος που θα γίνει λοιπόν η ΕΡΤ όπλο στα χέρια των αντιστεκόμενων. Τα χαρακτηριστικά που καθορίζουν το μέσο και ο τρόπος συνδιαμόρφωσης των πολλών και διαφορετικών απόψεων είναι το βασικό γνώρισμα της ριζοσπαστικοποίησης του αγώνα των εργαζόμενων της ΕΡΤ.
Δεν γίνεται για παράδειγμα να περνάει απαρατήρητη και μάλιστα ερήμην κριτικής η λογοκρισία που επέβαλαν οι άνθρωποι της ΕΡΤ στην παρέμβαση αλληλέγγυων για την απεργία πείνας του συντρόφου Κώστα Σακκά, όταν τεχνηέντως ο άνθρωπος που διάβασε το κείμενο αφαίρεσε την λέξη αναρχικός καθώς απ’ ότι φάνηκε ο προσδιορισμός αυτός ερχόταν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα και τους σκοπούς που εξυπηρετούσε ανέκαθεν η ΕΡΤ. Είναι αναντίστοιχο λοιπόν σε έναν χώρο που αποτελεί εστία αγώνα να παραμένουν κυριαρχικά κατάλοιπα ενός κρατικού μηχανισμού.
Εξάλλου αν υπάρχει ένας κίνδυνος που ελοχεύει σε αγώνες που πλαισιώνονται, εκτός των άλλων, από εργατοπατέρες, μεγαλοσυνδικαλιστές και πολιτικές παρατάξεις, είναι η αφομοίωση.
Ο καπιταλισμός έχει καταφέρει με την τακτική της αφομοίωσης να εκφυλίσει και να αποπροσανατολίσει αγώνες και διεκδικήσεις, να τους προσαρμόσει στα πλαίσια του νόμιμου θεμιτού. Αυτόν τον εκφυλισμό λοιπόν που σιγοτρώει και αποδυναμώνει τους αγώνες είναι που πρέπει να πολεμήσουμε και να αποβάλουμε από το σώμα του αγώνα. Μέσα από κοινές συνελεύσεις των εργαζομένων και των αλληλέγγυων (που πρώτο στόχο θα έχουν να απομακρύνουν μικροπολιτικά συμφέροντα και εργατοπατέρες) να συσταθεί ένα όργανο γενικότερου κινηματικού/ριζοσπαστικού ενδιαφέροντος.
Ένα όργανο που θα επιδιώκει την σύνδεση των αγώνων και την ευρεία ενημέρωση για την πορεία αυτών. Όπου η λογοκρισία δεν έχει χώρο και κάθε διεκδίκηση, κάθε αγώνας, είτε είναι ο αγώνας των κατοίκων στις Σκουριές, είτε είναι οι εργαζόμενοι του ALTER (που εμφανώς αποσιωπήθηκαν από τα κανάλια ιδιωτικά και δημόσια όταν οι ίδιοι διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους) είτε είναι η απεργία πείνας του συντρόφου Κώστα Σακκά και των Κούρδων προσφύγων στον καταυλισμό του Λαυρίου, θα αναδεικνύεται στην ουσία του ως τμήμα του ευρύτερου αγώνα για την συνολική απελευθέρωση.
Δυστυχώς η απουσία μας από το κέντρο των εξελίξεων του αγώνα ίσως αφήνει κενά στην ανάγνωση των γεγονότων. Όμως αυτό δεν αναιρεί το ότι στεκόμαστε επιφυλακτικοί και με κριτική διάθεση (φυσικά όχι με υπεροπτική ματιά) απέναντι σε ένα χώρο μέχρι πρότινος εχθρικό. Επιφυλακτικοί αλλά όχι απόλυτοι για το αν υπάρχει πιθανότητα ριζοσπαστικοιποίησης του αγώνα. Να αδράξουμε τη στιγμή στα χέρια μας και να μην αφήσουμε τον χρόνο να επιβεβαιώσει την δύναμη της αφομοίωσης.
Ας κλείσουμε τα μάτια μας και να αφήσουμε το μυαλό και την σκέψη μας να οδηγήσουν τις κινήσεις μας. Να μην λυγίσουμε από τις εικόνες που κατακλύζουν λέξεις και έννοιες όπως αντίσταση, αλληλεγγύη, αντίδραση, επανάσταση και να τις κάνουμε πραγματικότητα.
ΥΓ1: Με την απειλή για επέμβαση των ΜΑΤ στην κατηλειμμένη ΕΡΤ να αιωρείται, είναι ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε ότι στην καταστολή των αγώνων απαντάμε με επίθεση.
ΥΓ2: Την ώρα που γράφουμε αυτό το κείμενο ο σύντροφος Κώστας Σακκάς βρίσκεται ήδη στην 23η μέρα απεργία πείνας διεκδικώντας την απελευθερωσή του. Εμείς σαν αναρχικοί μέσα από την φυλακή, είμαστε δίπλα στον σύντροφο σ’ αυτόν τον αγώνα. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον διαρκή αγώνα ενάντια στην κυριαρχία.
Πρωτοβουλία αναρχικών κρατούμενων
από τις φυλακές Κορυδαλλού
26 Iουνίου 2013
