“…Διευκρινίζω πως για μένα η επιλογή του να προχωρήσω σε απεργία πείνας, δεν αποτελεί κίνηση απελπισίας, αλλά επιλογή συνέχισης του αγώνα. Ενός αγώνα που δίνουμε από την πρώτη στιγμή της αιχμαλωσίας μας εγώ και οι σύντροφοι μου, αντιστεκόμενοι σε μία δίχως προηγούμενο εκδικητική αντιμετώπιση από τους δικαστικούς μηχανισμούς, οι οποίοι αποφάσισαν για την περίπτωση μας να κάνουν ένα διάλειμμα από τα εισπρακτικά τους καθήκοντα, προκειμένου να υπερασπιστούν την κοινωνία από τους υποτιθέμενους εχθρούς της και τους νόμους από τους παραβάτες του…”
Ο σύντροφος Κώστας Σακκάς βρίσκεται εδώ και 30 μήνες στην κυριολεξία όμηρος στα “χέρια” του κράτους. Συνελήφθη στις 4.12.2010 στη Νέα Σμύρνη και προφυλακίστηκε σε πρώτο βαθμό για συμμετοχή σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση και διακεκριμένη οπλοκατοχή. Κατηγορίες που αναβαθμίστηκαν και εμπλουτίστηκαν με νέες δικογραφίες χωρίς απολύτως κανένα στοιχείο.
Μετά από δύο διαδοχικές προφυλακίσεις, μία των 18 και μία των 12 μηνών, φτάνουν απροκάλυπτα οι δικαστικές αρχές και για την ακρίβεια ο εισαγγελέας Mωραϊτάκη, τον Απρίλιο του 2013, να παρατείνει τον χρόνο προφυλάκισης από τους 30 μήνες(ανώτατο νόμιμο) στους 36. Μία παράταση εκδικητική τόσο για τον σύντροφο Κ. Σακκά όσο και για το μέλος της ε.ο. Σ.Π.Φ. Γ. Τσάκαλο (του οποίου παρατάθηκε επίσης ο χρόνος προφυλάκισης στους 36 μήνες) χωρίς κανένα νομικό προηγούμενο.
Αυτή βέβαια δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το κράτος μέσω των δικαστικών του θεσμών εφαρμόζει κάποιο νομικό τέχνασμα, συχνά ξεπερνώντας το υπάρχον νομικό του πλαίσιο, για την καταστολή συγκεκριμένων ανθρώπων που ανήκουν είτε σε εκτεθειμένες κοινωνικές ομάδες ή αγωνίζονται για την καταστροφή του. Ωστόσο αυτά δεν μπορούν να ειδωθούν ως μεμονωμένα περιστατικά που αφορούν μία μικρή ομάδα ανθρώπων. Ξεπερνούν το πλαίσιο της εκδικητικής συμπεριφοράς του κράτους απέναντι σ’ όσους το αμφισβητούν και αγωνίζονται εναντίον του. Λειτουργούν παραδειγματικά για τους υπόλοιπους που πράττουν προς μία τέτοια κατεύθυνση και αποτρεπτικά για όσους σκέφτονται να πράξουν. Η εφαρμογή κάθε νέας κατασταλτικής τεχνικής γίνεται αρχικά εν είδη πειράματος σε συγκεκριμένους ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες, διευρύνοντας το όποιο πολιτικό κόστος προκύπτει από αυτή την ενέργεια ενώ εξετάζεται και η δυνατότητα διεύρυνσης του συνόλου των ανθρώπων που μπορεί να εφαρμοστεί στο μέλλον.
Σε μία περίοδο όπου η κοινωνική ομαλότητα απειλείται, σε μία εποχή όπου η καταστολή του δημοκρατικού καθεστώτος οξύνεται, ο στόχος είναι η πάταξη του εσωτερικού εχθρού και η δημιουργία ενός συνολικότερου φόβου ως επικρατέστερο συναίσθημα. Όπλα στα χέρια της κυριαρχίας σ’ αυτήν της την κίνηση είναι οι νόμοι. Δεν είναι όμως απλά αυτό. Οι νόμοι ορίζουν τα πλαίσια συμπεριφοράς των “υπηκόων” της, ενώ παράλληλα είναι και το μέσο για να τιμωρηθούν όσοι τα παραβαίνουν. Είναι ένα σημάδι του ετεροκαθορισμού των ζωών μας. Ο στόχος της καταστροφής τους αποτελεί για εμάς, ως αναρχικούς, ένα κομμάτι του αγώνα μας.
Όμως ο δρόμος για την συνολική απελευθέρωση και την αναρχία είναι κακοτράχαλος γεμάτος λακκούβες και εμπόδια. Εμείς, μέσα σ’ αυτόν, οφείλουμε να παλέψουμε και να δημιουργούμε τα δικά μας αναχώματα στον επελαύνοντα καπιταλισμό. Αναχώματα που θα μας δώσουν τη δυνατότητα συσπείρωσης και αναδιοργάνωσης του αγώνα μας, που θα περιορίσουν το χώρο και τον χρόνο αντίδρασης του κράτους. Φυσικά η δημιουργία αναχωμάτων δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση το στοίχημα του συνολικότερου αγώνα μας για την καταστροφή των υπαρχόντων ιεραρχικών κοινωνικών δομών.
Κομμάτι αυτού του αγώνα αποτελεί και η απεργία πείνας του συντρόφου Κ.Σακκά που ξεκίνησε στις 4.6 (ημέρα που σύμφωνα με το δικό τους νομικό πλαίσιο λήγει η προφυλάκιση του). Είναι γεγονός ότι στη φυλακή τα μέσα για έναν αγώνα, συλλογικό ή ατομικό, είναι περιορισμένα (τουλάχιστον στη μέχρι τώρα ιστορία). Ανάλογα με τις διεκδικήσεις ανά τα χρόνια έχουν υπάρξει και οι αντίστοιχες δυναμικές κινήσεις. Έχουν γίνει εξεγέρσεις λόγω άθλιων συνθηκών, έχουν γίνει αποδράσεις ως μία άμεση διεκδίκηση της ελευθερίας, έχουν γίνει απεργίες πείνας με αιτήματα πολυποίκιλα ανά τα χρόνια. Η κάθε μία κίνηση αντανακλά, σε έναν βαθμό, την ανάγκη και την επιθυμία κάποιων ανθρώπων για την καταστροφή ενός θεσμού, απ’ τη γέννηση του, καταπιεστικού και σαδιστικού.
Στην προκειμένη περίπτωση η απεργία πείνας είναι ένα μέσο όπου μπαίνει το σώμα και η υγεία του αγωνιστή ως ενέχυρο αναδεικνύοντας έτσι την αντίφαση του μέσου, όπου ένας άνθρωπος μέσα από τον αγώνα του για ζωή και την ελευθερία κινδυνεύει ο ίδιος να χάσει την δική του. Μία διεκδίκηση στα πλαίσια της ισορροπίας, ο τελευταίος δρόμος αγώνα που ανοίγεται πίσω απ’ τα τείχη της φυλακής αλλά στοχεύει στη συνέχιση του και την διεύρυνση του εκτός των τοιχών. Εκεί έγκειται και το ζήτημα της αλληλεγγύης, στην συλλογικοποίηση του αγώνα. Της αλληλεγγύης που ντύνεται με λέξεις σε κείμενα και αφίσες,βάφει τους γκρίζους τοίχους της σαπισμένης μητρόπολης, που παρεμβαίνει μέσα στον κοινωνικό ιστό αναζητώντας συνεργούς και συνενόχους. Που ενώνεται με τις λυσσασμένες κραυγές διαδηλωτών και τη νύχτα φοράει κουκούλα και παρανομεί. Για να έρθει εν τέλει και να σταθεί δίπλα στο πλευρό του μαχητή.
Γιατί αναγνωρίζει στα μάτια και στην καρδιά την λύσσα για αγώνα και ελευθερία.
Η ολομέτωπη επίθεση της εξουσίας πρακτικά προσωποποιείται στον Κώστα αλλά στην ουσία στοχεύει προς όλους τους αντιστεκόμενους ανθρώπους.
Ναι. Κάποιοι άνθρωποι αρνούνται να παραιτηθούν. Δεν σκύβουν το κεφάλι και συνεχίζουν να παλεύουν, να μάχονται σηκώνοντας συνειδητά στους ώμους τους το κόστος των επιλογών τους, τα ρίσκα των αποφάσεων, το βάρος της μάχης. ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ.
ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Κ.ΣΑΚΚΑ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 4/6
Οι αναρχικοί κρατούμενοι της Α’ πτέρυγας Κορυδαλλού :
Γρηγόρης Σαραφούδης, Τάσος Θεοφίλου, Αλέξανδρος Μητρούσιας, Δημήτρης Μπουρζούκος, Χαράλαμπος Τσιλιανίδης, Γιάννης Μιχαηλίδης, Φοίβος Χαρίσης, Αργύρης Ντάλιος, Γιώργος Καραγιαννίδης, Δημήτρης Πολίτης.
14 Ιουνίου 2013
