Επειδή καμία συνθήκη που βιώνουμε-ακόμη και τώρα-δεν μπορεί να ειδωθεί αποκομμένα σ’ ένα χρονικό συνεχές, για να μπορέσουμε ν’ αντιληφθούμε τις συνθήκες που πλαισιώνουν την επαναστατική δράση σήμερα, πρέπει να ανατρέξουμε στην ιστορική πορεία αυτού του αγώνα. Και για να είμαστε και συνεπείς, στη πορεία του επαναστατικού αγώνα από την στιγμή που ξεκίνησαν να παίρνουν σάρκα και οστά οι σύγχρονες κοινωνικές συνθήκες.
Από τη μεταπολίτευση και με τη πάροδο του χρόνου, λοιπόν, πέρα από τη σύγχρονη νεοκαπιταλιστική Ελλάδα, μορφοποιείται και πραγματώνεται στο εσωτερικό της χώρας μια δράση επαναστατών που ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια του «αντιχουντικού» αγώνα και αποκτά ένα πιο ολοκληρωμένο, σε επίπεδο στόχευσης και προτάγματος, πολιτικό περιεχόμενο.
Έτσι διεξάγεται ένας διαρκής εξελισσόμενος αγώνας πολλών εκφάνσεων: από τη μαχητική και συγκρουσιακή παρουσία αναρχικών στους δρόμους των μητροπόλεων, μέχρι την διεξαγωγή πιο συνωμοτικών επιθετικών ενεργειών.
Η εξελιξιμότητα αυτού του αγώνα με ιστορική συνέπεια, συνεχίζει να τοποθετεί διαρκώς σε θέση μάχης περισσότερους νέους αγωνιστές, νέα μέσα πραγμάτωσής του, νέες στοχεύσεις και ένα διαρκώς εξελισσόμενο πολιτικό περιεχόμενο που τοποθετεί με τη σειρά του σε θέση μάχης νέες θεωρήσεις και αντιλήψεις. Ειδικότερα, όμως, τη τελευταία δεκαετία λόγω αυτής της γεωμετρικής προόδου με την οποία αναπτύσσεται και διαχέεται ο αναρχικός επαναστατικός λόγος και η αντίστοιχη πράξη, θα τοποθετηθούν από επαναστάτες, αναρχικούς και αγωνιστές νέα στοιχήματα η επίτευξη των οποίων θα αναδείξει τους τελευταίους σε ένα από τα μεγαλύτερα φόβητρα της κυριαρχίας. Στοιχήματα όπως δημιουργία στεκιών και καταλήψεων σε πολλά σημεία αστικών κέντρων, τακτική και μαχητική παρουσία αναρχικών στους δρόμους, μετάβαση από τις ημιοργανωμένες συγκυριακές επιθέσεις στις δυναμικές βίαιες ενέργειες που αυστηρά οργανωμένα απορρυθμίζουν διαρκώς την κοινωνική ευρυθμία, από νέες και διαρκώς αυξανόμενες ποσοτικά επαναστατικές οργανώσεις που επιλέγουν μια διαρκή στο χρόνο δράση με συνέπεια στο λόγο και στις πράξεις.
Αποκορύφωμα αυτής της εξελικτικής, συνεπώς και ανοδικής (σε επίπεδα βίας και επικινδυνότητας για την κυριαρχία) πορείας, στάθηκε μια στιγμή που μετατράπηκε σε μια καθοριστικής σημασίας, για την επαναστατική συνέχεια, περίοδο. Η εξέγερση του Δεκέμβρη πέρα από χρονικό σημείο αναφοράς που αποτέλεσε για τους αναρχικούς, ανέδειξε και νέες ευκαιρίες πειραματισμού. Η εκρηκτική κατάσταση που επικράτησε, παρ’ όλα τα ανομοιογενή χαρακτηριστικά που τη συνόδευαν, λειτούργησε σε σημαντικό βαθμό ως γόνιμο πεδίο τόσο για την ανάπτυξη προγενέστερων αναρχικών κομματιών(δομές, πρακτικές, αντιλήψεις) όσο και για τη δημιουργία νέων. Η επιρροή αυτής της περιόδου είναι αρκετά έντονη αν αναλογιστούμε τα όσα ακολούθησαν. Τότε είναι που εντατικοποιείται η εξέλιξη σε κάθε επίπεδο και σε κάθε φάσμα του επαναστατικού αγώνα. Δράσεις δρόμου από αφισοκολλήσεις, εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις και καταλήψεις κτιρίων μέχρι συμπλοκές και συγκρούσεις με μπάτσους, εμπρηστικές και βομβιστικές επιθέσεις, πολιτικές εκτελέσεις, βανδαλισμούς λουξ αστικών περιοχών και μπαράζ σε όλη τη χώρα από οργανώσεις που στελέχωσαν το νέο αντάρτικο πόλης, είναι μόνο λίγες από τις πτυχές που έλαβε ο πολύμορφος αναρχικός επαναστατικός αγώνας αυτής της περιόδου.
Κατά την μετεξεγερτική περίοδο από τις αρχές του ’09 και έπειτα, το κράτος βρίσκεται σε μια προσπάθεια να ανασυντάξει τις λειτουργίες του, ενώ παράλληλα επιχειρεί εκ νέου να εμφυτεύσει τον φόβο στο στρατόπεδο της εξέγερσης. Με την πάροδο του χρόνου όμως, βλέπουμε πως μια τέτοια απόπειρα κοινωνικής επαναρύθμισης αποτυγχάνει, καθώς και στο τώρα διαφαίνεται (εφόσον ήδη γνωρίζουμε πως το καπιταλιστικό σύστημα έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις) ότι το σύγχρονο κοινωνικό σώμα αρχίζει να αποσυντίθεται σε κάθε επίπεδο (πολιτικά, οικονομικά κλπ). Πιο συγκεκριμένα αρχίζουν να εκδηλώνονται τα πρώτα συμπτώματα, αυτής της αποσύνθεσης, με τρόπους που η κυριαρχία μάλλον γνώριζε, μα δεν επιθυμούσε. Δεν είναι λίγες, άλλωστε, το τελευταίο διάστημα, οι στιγμές ανυπακοής, δυσαρέσκειας και άρνησης, από κοινωνικές ομάδες και ατομικότητες που βρίσκουν πρακτικό αντίκρισμα μέσα από απεργίες, μαζικές διαμαρτυρίες και συγκρουσιακές πορείες. Συνθήκες που θέλουν τις κοινωνικές μάζες που κινούνται και δραστηριοποιούνται εντός της σύγχρονης καπιταλιστικής Ελλάδας να έρχονται αντιμέτωπες με νέα, φαινομενικά τουλάχιστον, αξεπέραστα αδιέξοδα στα οποία οδηγείται το σύστημα κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης. Σε επίπεδο όμως κάποιων ατομικών συνειδήσεων που ξεπηδάνε από το περιβάλλον κοινωνικό κλίμα, αυτά τα αδιέξοδα ξεπερνούν το στάδιο της οικονομικής ανέχειας και της κοινωνικής ανασφάλειας , φτάνοντας σε σημείο να ξεβράζουν στην επιφάνεια την αντίληψη της κενότητας της ζωής στο υπάρχον. Αυτό, σε συνδυασμό με τη διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια (έστω και σαν μια δυσαρέσκεια που στρέφεται απλά προς τους διαχειριστές της εγχώριας και διεθνούς οικονομικής δραστηριότητας) που προκαλεί παγκόσμια ύφεση και στην οποία έχει επέλθει ο καπιταλισμός, κάνει επιτακτική –και συνάμα πιο εφικτή – την πραγμάτωση και την διάχυση της επαναστατικής θεωρίας και πράξης.
Πιο συγκεκριμένα, η παραπάνω συνθήκη δημιουργεί σε μεγάλη συχνότητα πεδία που αποτελούν πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης και εφαρμογής ριζοσπαστικών σκεπτικών για τη διάδοση του αναρχικού προτάγματος, καθώς και για την ανάδειξη του επαναστατικού πολέμου. Η όλο και συχνότερη εμφάνιση εστιών έντασης εντός του κοινωνικού χώρου, συνεκτιμημένων των συναισθημάτων δυσανασχέτησης που απορρέουν μέσα από αυτό, επιφέρουν στο επαναστατικό στρατόπεδο ευκαιρίες αποσυντονισμού και αποσταθεροποίησης του υπάρχοντος συστήματος. Η ολοένα και αυξανόμενη, λοιπόν, απειλή που αποτελεί ο αναρχικός επαναστατικός αγώνας , σε συνδυασμό με τη δημιουργία ολοένα και περισσότερων πιθανοτήτων για τη διάνοιξη νέων μονοπατιών εφαρμογής του από όλο και περισσότερους επαναστάτες, σίγουρα χτυπά τον κώδωνα κινδύνου για την κυριαρχία, αφού η τελευταία φαίνεται να παρουσιάζει απώλεια ισχύος σε κάθε επίπεδο (υλικό και άυλο)από τα χτυπήματα που δέχεται.
Ως άμεση, λογική και αναμενόμενη, αντίδραση της κυριαρχίας προς τη διαρκή και εντεινόμενη κίνηση του επαναστατικού στρατοπέδου ήταν η αντεπίθεσή της. Σε κάθε δυνατό επίπεδο, λοιπόν, το στρατόπεδο της κυριαρχίας θα επιχειρήσει να αντιμετωπίσει την αντιπαραθετική προς το υπάρχον δράση. Έτσι, ήδη από τους πρώτους μήνες του 2009 το κυριαρχικό στρατόπεδο, ενισχύει τα οπλοστάσια καταστολής που διαθέτει : στο επίπεδο της νομικής πρόληψης και αντιμετώπισης του κινδύνου εισάγονται νέες νομοθετικές διατάξεις (όπως π.χ. κουκουλονόμος) ενώ ήδη υπάρχουσες (κατά κύριο λόγο του αντιτρομοκρατικού) διογκώνονται στην εφαρμογή τους (βαρύτερες ποινές για παράδειγμα) και διευρύνονται, όσον αφορά τον αριθμό των εν δυνάμει κατηγορουμένων. Στο επίπεδο της άμεσης αντιπαράθεσης, στην καθημερινότητα της μητρόπολης, το κράτος ενισχύει επίσης το στρατό διαφύλαξης της ευνομίας. Έτσι, τα σώματα ασφαλείας (μπάτσοι), αφενός ενδυναμώνουν τις υλικοτεχνικές τους υποδομές (σούπερ κοριοί, βαλιτσάκι της ΕΥΠ κλπ) και στελεχώνονται από χιλιάδες νέα γουρούνια, ενώ, αφετέρου, σταδιακά δράση αναλαμβάνουν νέες «ειδικά εκπαιδευμένες» (μεταξύ άλλων και για συνθήκες μαχητικών συγκεντρώσεων και αντάρτικων επιθέσεων) ομάδες, όπως για παράδειγμα η μηχανοκίνητη ομάδα ΔΕΛΤΑ.
Αυτή η συνολικότερη ενίσχυση των οπλοστασίων καταστολής είχε ως αποτέλεσμα την επιθετική κίνηση της κυριαρχίας εναντίον του επαναστατικού στρατοπέδου. Έτσι, ήδη από τα τέλη του 2009 ξεκινά ένα κύμα κατασταλτικών δράσεων που θα περιλάβει, μεταξύ άλλων, συλλήψεις και φυλακίσεις αναρχικών επαναστατών για συμμετοχή τους σε επαναστατικές οργανώσεις, διώξεις και φυλακίσεις αναρχικών με διογκωμένα (σε κάποιες περιπτώσεις), ή και ψευδή (σε άλλες) κατηγορητήρια, εισβολές μπάτσων σε αναρχικά στέκια και καταλήψεις (με κάθε δυνατό πρόσχημα), ακόμη και επιθετικές κινήσεις εναντίον μαχητικών συγκεντρώσεων με απόπειρες διάλυσης των συγκεντρωμένων.
Η παραπάνω συνθήκη αντιμετώπισης του επαναστατικού «κινδύνου» δε θα μπορούσε, όπως και κάθε συνθήκη που επιχειρεί να επιβάλλει η κυριαρχία ,όμως, να μην υποδαυλίζεται από το θέαμα. Τα ΜΜΕ, λοιπόν, στη προκειμένη ενεργούν σε τρεις βάσεις. Πρώτον, αναλαμβάνουν τον κύριο λόγο τους, αυτόν της διαρκούς προσπάθειας για εξουδετέρωση κάθε κοινωνικής πόλωσης, που ούτως ή άλλως επιτελούν, συμμετέχοντας έτσι σε ένα μακρυπρόθεσμο διάστημα στη καταστολή σε ιδεολογικό επίπεδο. Δεύτερον, φροντίζουν να ενισχύσουν αλλά και να στρέψουν προς νέες κατευθύνσεις (διάχυτη εγκληματικότητα, τρομοκρατία) το κλίμα της κοινωνικής ανασφάλειας, που ήδη επικρατεί, προκειμένου να επαληθευτεί ενώπιον του κοινωνικού σώματος η επιτακτική ανάγκη για ενδυνάμωση των κατασταλτικών οπλοστασίων. Ενώ ,τέλος, όσον αφορά την αποτελεσματικότητα της εφαρμοζόμενης καταστολής, λειτουργούν και πάλι πολλαπλασιαστικά, όταν μετατρέπουν κάθε επιτυχημένο χτύπημα του κράτους σε απόλυτη νίκη και κατασκευάζουν τηλεοπτικές αψίδες θριάμβου κάτω απ’ τις οποίες προελαύνουν κάθε λογής μπάτσοι, «κοινωνικοί αναλυτές», και δαιμόνιοι αστυνομικοί ρεπόρτερ.
Ενώ λοιπόν το κράτος αναγνωρίζει την διαρκώς εντεινόμενη απειλή που αποτελεί το εχθρικό –προς αυτό- στρατόπεδο, εφευρίσκει και εφαρμόζει νέες στρατηγικές αντεπίθεσης, εισάγει νέες τακτικές αντιμετώπισης του κινδύνου και επιχειρεί διαρκώς να εξομαλύνει την όποια κοινωνική πόλωση.
Εμείς με τη σειρά μας αναγνωρίζουμε πως, κάθε στιγμή εκδήλωσης του κοινωνικού εμφυλίου πολέμου έχει τις ιδιαιτερότητες, τις δυσκολίες αλλά και την μοναδικότητά της, όσον αφορά τις δυνατότητες της εξεγερσιακής/ επαναστατικής εξέλιξής της. Έτσι και σήμερα μπορούμε σε πρώτο βαθμό να διαγνώσουμε και ύστερα να αρπάξουμε και να πραγματώσουμε τις καλύτερες και πιο γόνιμες των πιθανοτήτων για την όξυνση του αναρχικού επαναστατικού αγώνα και κατ’ επέκταση της πολεμικής μας ρήξης με την εξουσιαστική κοινωνία.
Η περιβόητη λοιπόν οικονομική κρίση και οι εντεινόμενες συνθήκες σκλαβιάς και εκμετάλλευσης που γεννά η γεωμετρικά αυξανόμενη ένταση της καταστολής σε ιδεολογικό, νομοθετικό, επιχειρησιακό επίπεδο, η ίδια η συστημική ανάπτυξη και αναδιάρθρωση που εκδηλώνεται βίαια πάνω στον άνθρωπο και την φύση, έχει να αντιμετωπίσει την αντίρροπη δύναμη που γεννήθηκε εντός της αυτοκρατορίας κι εκδηλώνεται με κάθε τρόπο και κόστος εναντίον της. Την ποιοτική και ποσοτική αναβάθμιση των συγκρούσεων στα στενά των μητροπόλεων, την προσπάθεια διεθνοποίησης του αναρχικού αντάρτικου πόλης, την εξάπλωση των υποδομών αντιπληροφόρησης, δράσης, αλληλεγγύης.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μπαίνουμε σε μια σεζόν που θα πραγματοποιηθεί μια σειρά δικών φυλακισμένων αναρχικών και αντιεξουσιαστών. Μια σειρά δικών που θα αφορά όλη την γκάμα των αιχμών δράσης του αναρχικού επαναστατικού αγώνα από ληστείες και συμπλοκές με την αστυνομία μέχρι ένοπλες οργανώσεις και αντάρτικα χτυπήματα.
Μια σειρά δικών με στοιχεία ή χωρίς που θα έρθουν για να τιμωρήσουν τα ανατρεπτικά υποκείμενα που διώκονται και να παραδειγματίσουν, μέσω του φόβου και της έξυπνης διαχείρισής του, όσους πιθανώς είχαν κατά νου να κινηθούν στην κατεύθυνση της βίαιης ρήξης με την κραταιά συνθήκη σκλαβιάς.
Μια σειρά δικών που θα αναδειχτούν διαφορετικές αναλύσεις και επιλογές αγώνα, αλλά και τάσεις απέναντι στο θεσμό της δικαιοσύνης.
Τέλος μια σειρά δικών που είναι στο χέρι μας να τις δούμε ως συνέχιση του αγώνα μας, ως τη δική μας πινελιά στο επαναστατικό μοτίβο της εποχής μας, ως το δικό μας σινιάλο ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ στους ανθρώπους που αγωνίζονται έξω από τα τείχη των φυλακών.
Πιο συγκεκριμένα δικάζονται ή περιμένουν δίκες τους μήνες που ακολουθούν οι:
-Αναρχικοί αγωνιστές Άρης Σειρηνίδης και Σίμος Σεϊσίδης για τα γεγονότα της 4ης Μαΐου του 2010, όπου ο δεύτερος έχασε το πόδι του από πισώπλατο πυροβολισμό των γουρουνιών.
-Αντιεξουσιαστές Αλέξανδρος Κόσσυβας, Μιχάλης Τραϊκάπης, που βρίσκονται προφυλακισμένοι, και οι Βένος Πολυκρέτης και Μαρία Οικονόμου, για ληστεία τράπεζας στα Ψαχνά της Εύβοιας.
-Αντάρτες Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης, Κώστας Γουρνάς που ανέλαβαν την πολιτική ευθύνη για την ένοπλη οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας (που στην πολύχρονη παρουσία της χτύπησε δυναμικά σύμβολα του κράτους και του κεφαλαίου) μιλώντας για τους ίδιους τους στόχους της οργάνωσης ,αλλά και τιμώντας έτσι το μέλος του Επαναστατικού Αγώνα Λάμπρο Φούντα που έπεσε μαχόμενος σε συμπλοκή με μπάτσους στις 10 Μαρτίου 2010 κατά τη διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας της οργάνωσης.
-Αγωνιστές Βαγγέλης Σταθόπουλος, Σαράντος Νικητόπουλος, Χριστόφορος Κορτέσης, Μαρία Μπεραχά και Κώστας Κατσένος, που διώκονται για την ίδια υπόθεση.
-Ο σύντροφος Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης που διώκεται επειδή οπλοφορούσε, για «προμήθεια όπλων σε τρομοκρατική οργάνωση».
-Οι σύντροφοι και μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς που θα δικαστούν για την αποστολή παγιδευμένων δεμάτων σε πρεσβείες εντός Ελλάδας αλλά και σε σύμβολα/αρχές/μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης αναμένεται η εκ νέου εκδίκαση της υπόθεσης Χαλανδρίου για όσους δεν παρουσιάστηκαν στο πρώτο δικαστήριο, επιλέγοντας τον περήφανο και «αλήτικο» δρόμο της φυγοδικίας .
-Αναρχικοί Γιώργος Καραγιαννίδης, Κωνσταντίνος Σακκάς, Αλέξανδρος Μητρούσιας, Στέλλα Αντωνίου, Χρήστος Πολίτης, Δημήτρης Μιχαήλ που διώκονται με την κατηγορία της ένταξης σε «άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση»
-Ο αναρχικός σύντροφος Ράμι Συριανός ο οποίος απαλλοτρίωσε χρηματικό ποσό από την δημόσια υπηρεσία ΟΔΔΥ.
-Ενώ τέλος δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τις πρόσφατες προφυλακίσεις του συντρόφου Χρήστου Κολεντίνη και του Μιχάλη Ο. για συγκρούσεις με τα Μ.Α.Τ., των οποίων ήδη εξετάζονται οι αιτήσεις αποφυλάκισης.
Αναμφισβήτητα ο ρόλος του κράτους είναι να προστατεύει και να κρατάει συνεκτική την κοινωνία, τους θεσμούς και τις αξίες της. Για να το πετύχει αυτό επιδιώκει να περιστέλλει και να καταστέλλει οποιαδήποτε ανατρεπτική/ επαναστατική απόπειρα. Κινείται λοιπόν στην βάση μιας κοινής στρατηγικής απέναντι σε όσους τόλμησαν να πλήξουν τις δομές και το κύρος του. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό απ’ τον καθένα και που ταυτόχρονα οφείλει να γίνει αντιμετωπίσιμο απ’ όσους συνεχίζουν να στέκουν με ψηλά το κεφάλι.
Εμείς απέναντι σε αυτή τη στρατηγική, προτάσσουμε τη σύνθεση των αγώνων, όχι αναγκαστικά σε επίπεδο συνδιαμόρφωσης, πόσο μάλλον ανάλυσης, αλλά σε επίπεδο επιθετικής σύμπλευσης, απέναντι στους κοινούς μας διώκτες. Κρατώντας την αυτονομία του κάθε ατόμου και ομάδας, αλλά έχοντας ΠΑΝΤΟΤΕ κατά νου ένα ΚΟΙΝΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ, στη προκειμένη απέναντι στη δικαιοσύνη, ως το μακρύ χέρι της κρατικής τιμωρίας.
Η ανάγκη λοιπόν για να χτυπήσουμε, ο καθένας με τον τρόπο που τον εκφράζει, την ίδια την διαδικασία της τιμωρίας μας, δεν είναι επιτακτική μόνο για στρατηγικούς λόγους. Είναι ένα πρώτο βήμα προς την πραγμάτωση του αναρχικού πειράματος.
Δεν παραβλέπουμε τις θεωρητικές διαφοροποιήσεις και τις αντιφάσεις που ενυπάρχουν μεταξύ των αναρχικών επαναστατών τόσο «μέσα» όσο και «έξω», αναγνωρίζουμε όμως την δύναμη που έχουν οι διασυλλογικοί αγώνες ή αυτοί που εκδηλώνονται ταυτόχρονα και παράλληλα, πάνω στον ίδιο σκοπό.
Γιατί οι διαφορές, οι διαφωνίες, οι αντιφάσεις και οι ρήξεις είναι αυτές που μπορούν να τροφοδοτήσουν την κριτική και διαλεκτική σκέψη και αλληλεγγύη και αυτές με την σειρά τους την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ.
Ας έχουμε ταυτόχρονα, λοιπόν κατά νου, πως η ταύτιση εκτός από ανέφικτη είναι και ανεπιθύμητη για εμάς.
Συμπερασματικά: Θέλουμε να εξαπλώσουμε την αντίληψη ότι το χτύπημα σε έναν από εμάς, είναι χτύπημα σε όλους, φυλακισμένους και μη.
Ότι ο κάθε επιμέρους αγώνας (ατομικός/συλλογικός) είναι αδιαίρετο κομμάτι ενός ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ αγώνα.
Αν αντιληφθούμε τις διώξεις-συλλήψεις-φυλακίσεις μας ως μια προσωπική -για τον καθένα μας-τιμωρία από το κράτος, ξεκόβοντας τες από τις αιτίες που πυροδότησαν την δράση μας αλλά και το περιρρέων κοινωνικό χωροχρόνο, δεν αποκλείεται να οδηγηθούμε σε εξατομικευμένες λύσεις, που μας αποκόπτουν από τις διαδικασίες όξυνσης κι εξέλιξης του κοινωνικού εμφυλίου πολέμου.
Είτε έχουμε σχέση με τις κατηγορίες είτε όχι, είτε αυτές είναι διογκωμένες είτε είναι ωμά εκδικητικές για την γενικότερη αναρχική δράση κάποιου/ας συντρόφου συντρόφισσας, να μην σταθούμε σε μια μονοσήμαντη προσέγγισή τους, αλλά να τις δούμε ως μια νέα αφορμή πολέμου, ανηλεούς και αδιαπραγμάτευτου, με τους δυνάστες της ζωής.
Σε μια εποχή έντονης πόλωσης του κοινωνικού σώματος, σφοδρών συγκρούσεων και χτυπημάτων μεταξύ των δυνάμεων της ανελευθερίας και της επανάστασης, σε μια εποχή που τα πάντα μοιάζουν εφικτά, οι κυρώσεις που δεχόμαστε, κυοφορούν ένα μήνυμα φόβου για το σύνολο των ανθρώπων που αγωνίζονται, για τον ευρύτερο ανατρεπτικό χώρο. Είναι μόνο μια προσπάθεια του κράτους να αποτρέψει εμάς και άλλους, σήμερα και αύριο, από το να συμμετέχουμε στις ονειρικές μάχες που θα έρθουν για την δικιά μας έφοδο στον ουρανό.
Τώρα που, περισσότερο από ποτέ, το κράτος προσπαθεί να εμφυσήσει τον φόβο σε όσους αγωνίζονται, σε όσους σκέφτονται ή θα σκεφτούν να το κάνουν, να δώσουμε σκληρές απαντήσεις απέναντι στην καταστολή ή καλύτερα να μείνουμε σκληρόπετσοι απέναντι στα χτυπήματά της, ο καθένας με την αντίληψη, τον τρόπο κα τον λόγο του.
ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΣΕ ΝΕΑ ΣΗΜΕΙΑ ΑΓΩΝΑ/ΕΠΙΘΕΣΗΣ/ΑΡΝΗΣΗΣ/ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ.
ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΕΝΑΥΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΛΙΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ.
ΝΑ ΠΟΡΕΥΘΟΥΜΕ ΑΔΙΑΛΛΑΚΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΑΤΩΝΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ.
ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΨΗΛΑ ΤΟ ΛΑΒΑΡΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΣΥΝΘΗΚΗ.
ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
