«Ξέρω πως υπάρχουν ατέλειωτες ακρογιαλιές και δέντρα μες στη θάλασσα.
Κι ο έρωτας είναι σπουδαίο πράγμα.
Μόνο που εμείς είχαμε αποφασίσει να αλλάξουμε τον κόσμο.
Κι αυτό δε γίνεται με εξοχή. Το χαμε πει αυτό.
Ψάχναμε να βρούμε όπλα.
Ξέραμε πως όλοι πεθαίνουνε, αλλά υπάρχουν θάνατοι που βαραίνουν γιατί διαλέγουν οι ίδιοι τον τρόπο.
Κι εμείς αποφασίσαμε:
ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΟΛΥ ΤΗ ΖΩΗ»
Να και μια φορά που καμιά λέξη δεν μπορεί να πλαισιώσει επάξια μια πράξη. Τουλάχιστον όχι από τα δικά μας στόματα. Ας μας επιτραπεί μόνο η εκδήλωση μιας βαθιάς συντροφικής εκτίμησης, μιας ζεστής επαναστατικής αγκαλιάς, για τον ευγενή επαναστάτη με τα άγρια όνειρα, Θεόφιλο Μαυρόπουλο που αρνήθηκε να παραδοθεί στις ορέξεις του κράτους και στα αλάνια που συνεχίζουν το ταξίδι που είχαν ξεκινήσει μαζί του.
Κάθε σταγόνα αίμα που χύνεται από τα κορμιά των επαναστατών ποτίζει το άνθος της ελευθερίας στη έρημο ενός σκλάβου κόσμου.
Δύναμη στον αναρχικό επαναστάτη Θεόφιλο Μαυρόπουλο.
Καλή συνέχεια στους συντρόφους του και σε όσους κάθε στιγμή της ζωής τους είναι έτοιμοι να τα δώσουν ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.
