Την Τετάρτη 21 Μαρτίου καλούμαστε να παραστούμε ενώπιον του τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης για να δικαστούμε ως κατηγορούμενοι για την υπόθεση εμπρησμού σε πάρκινγκ της ΔΕΗ. Καλούμαστε να απολογηθούμε για την επίθεση σε οχήματα της συγκεκριμένης επιχείρησης παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, ενέργεια για την οποία εξαρχής ο ένας από εμάς, ο οποίος και συνελήφθη επ’ αυτοφώρω, ανέλαβε την πολιτική ευθύνη. Αντιλαμβανόμαστε ότι η συγκεκριμένη δράση εντάσσεται στα πλαίσια ενός αγώνα που πραγματώνεται κάθε στιγμή και με κάθε μέσο στους κόλπους αυτού του σαθρού αστικού σκηνικού. Σίγουρα λοιπόν, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, αυτή η δίκη, καθώς και η μετέπειτα, δημιουργεί ευκαιρίες και ανοίγει δυνατότητες. Ευκαιρίες και δυνατότητες προκειμένου να τοποθετηθούμε συλλογικά πάνω σε ζητήματα και θεματικές που απασχολούν (και σίγουρα θα θέλαμε να συμβάλλουμε σε αυτό) την επαναστατική κοινότητα, όπως αυτά της τεχνολογίας, του φαινομένου της αστικοποίησης, της ανάληψης πολιτικής ευθύνης και του διάχυτου αντάρτικου πόλης με μέσα υψηλής οικειοποιησιμότητας. Αν και θα προτιμούσαμε να αναδείξουμε και να καταγράψουμε τις θέσεις μας στα παραπάνω ζητήματα επ’ αφορμή του δικαστηρίου, δεσμευόμαστε για κάτι τέτοιο στο μέλλον και στη προκειμένη αναγκαζόμαστε να περιορίσουμε, λόγω χρόνου, την τοποθέτησή μας σε κάποια καίρια σημεία της.
Οι σύγχρονες συνθήκες διαβίωσης, ο σύγχρονος άνθρωπος και η προδιαγεγραμμένη του πορεία εντός αυτών των συνθηκών, περιστοιχίζονται από το υπάρχον οικονομικό-πολιτικό σύστημα και παρουσιάζονται μπροστά μας – σε επίπεδα εξέλιξης – ως η κορυφή της κατά καιρούς κλιμάκωσης της τεχνολογικής τροχιάς. Κι αυτά όλα, σε μία χρονική συγκυρία που το ”πρόγραμμα” στην καθημερινότητά μας, το σύνολο των (τεχνολογικών και μη) ανέσεων που μας πλαισιώνουν και γενικότερα η μηχανοποίηση της κοινωνικής οργάνωσης, συμβάλλουν διαρκώς, στην εξημέρωση (στις απαιτήσεις του συστήματος) του ανθρώπινου είδους.
Η εξάρτηση του αστικού υποκειμένου από το παρόν κοινωνικό οικοδόμημα και από το σύνολο αναγκών/ανέσεων που προωθούνται στο εσωτερικό του, αποδεικνύουν πως η διαρκής ανάπτυξη και εξέλιξη του κόσμου γύρω μας, σε τεχνολογικά μέσα και παρεχόμενες υπηρεσίες, καθώς και η διαρκής αναζήτηση από το ίδιο το άτομο, για νέες, ενισχύουν μια άρρηκτη ενδοκοινωνική σχέση: τη σχέση μεταξύ του σύγχρονου αστικοποιημένου είδους και του τεχνοκρατικού τοπίου που το περιβάλλει. Ενός τοπίου, που θεμελιώθηκε σταδιακά, πάνω σε υποδομές που εκμεταλλεύονται πλήρως τη τεχνογνωσία που έχει αποκτηθεί εντός του καπιταλισμού, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί υπέρ του. Εν ολίγοις, ο ρόλος που επιτελεί η τεχνολογία στο κοινωνικό-οικονομικό οικοδόμημα, εντός του οποίου διαμορφώνεται, κατά κύριο λόγο είναι να το καταστήσει βιώσιμο, να συμβάλλει στην εξέλιξή του και να το προστατεύσει. Η ίδια η τεχνολογία άλλωστε είναι θεμελιακός πυλώνας του καπιταλισμού: ηλεκτρικό ρεύμα, διαδίκτυο, αυτοκίνητο, τηλεφωνία…Αν το σύστημα έχανε κάποιο κομμάτι του τεχνολογικού συνόλου, σήμερα θα κατέρρεε. Κατ’ επέκταση, το ίδιο ισχύει και για υποδεέστερα σύνολα κοινωνικής οργάνωσης. Άλλωστε, η τεχνολογία έχει αντίστοιχη ζωτική σημασία για τις σύγχρονες μητροπόλεις. Κι αν λοιπόν η τεχνογνωσία και η υλοποίησή της συντηρεί και υποστυλώνει το καπιταλιστικό σύστημα, άλλο τόσο το καθιστά ξενιστή πάνω στο φυσικό περιβάλλον, για την εξουθένωση του οποίου φροντίζει διαρκώς.
Στην ελληνική πραγματικότητα του σήμερα, η ΔΕΗ, η εταιρεία παραγωγής και παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, αποτελεί ίσως το βασικότερο και το πιο κερδοφόρο υποστύλωμα του εγχώριου καπιταλισμού, αφού καλύπτει την κυριότερη ανάγκη για τη συντήρηση του κοινωνικού συστήματος, την ανάγκη για ηλεκτρική ενέργεια. Έτσι, ένας εμπρησμός στις εγκαταστάσεις της ΔΕΗ, όπως και η στοχοποίηση οποιασδήποτε παρόμοιας κρατικής (ή όχι) επιχείρησης που δομεί το καπιταλιστικό σύστημα, είτε επιδιώκει στο να σαμποτάρει τη ροή της λειτουργίας τους, είτε διέπεται από το συμβολισμό της ίδιας της ενέργειας που προτάσσει την άρνηση προς το υπάρχον, ξεφεύγει από τη λογική της απάντησης στις δυσβάσταχτες τρέχουσες οικονομικές συγκυρίες, καθώς και απ’ αυτή της συμπαράστασης και παρηγοριάς στο αγανακτισμένο κοινωνικό σώμα. Σχετικά με τη ΔΕΗ λοιπόν, βρίσκουμε περιττό να γίνει αναφορά στην υπερσυσσώρευση οφειλών, στα ”χαράτσια” και στα οικονομικά συμφέροντα τέτοιων εταιριών που κατέχουν το μονοπώλιο. Η στόχευση, άλλωστε, κρατικών μηχανισμών είναι πάντα καίριας σημασίας και συμβάλλει ουσιαστικά στην ολοκληρωτική επίθεση και ρήξη προς το υπάρχον, αποτελώντας ένα ακόμη κομμάτι του αναρχικού-επαναστατικού αγώνα, ενός αγώνα που πραγματώνεται διαρκώς και με κάθε μέσο (αφισοκολλήσεις, συγκεντρώσεις και πορείες, εμπρηστικές και ένοπλες επιθέσεις).
Ενός αγώνα που θα συνεχίσει μέχρι την πλήρη απελευθέρωση ανθρώπου και φύσης από κάθε καταπίεση.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ
