Στις 2 Ιουλίου 2012 , προσαγάγονται 25 άτομα από διάφορα σημεία της Θεσσαλονίκης και τους ανακοινώνεται πως βρίσκονται κατηγορούμενοι για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση και ένα πλήθος άλλων βαριών κατηγοριών.
Παραμένουν υπό κράτηση στα κρατητήρια της Γ.Α.Δ.Θ. μέχρι να περάσουν ανακριτή, όπου και τελικά αφήνονται ελεύθεροι. Στο διάστημα της κράτησης τους , αποκαλύπτεται πως η ογκοδέστατη δικογραφία έχει σχηματιστεί αποκλειστικά από τηλεφωνικές συνομιλίες, οι οποίες αφού μαγειρεύτηκαν από την αστυνομία, αποτέλεσαν τη βάση από την οποία υποτίθεται προκύπτουν παραβατικές πράξεις και οργανωμένη συμμετοχή των κατηγορούμενων σε αυτές.
Παρόλες τις ιδιαιτερότητες της, ιδιαίτερότητες που αφορούν το εσωτερικό του α/α χώρου, η υπόθεση αυτή έχει και μια πειραματική διάσταση για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Είναι η πρώτη φορά που διώκονται αναρχικοί με μοναδικό στοιχείο αναφορές σε τηλεφωνικές κλήσεις. Μια πρακτική που στηριζόμενη στη σκόπιμη ασάφεια του άρθρου 187 ή αλλιώς τρομονόμου, έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές σε άσχετες με τον αναρχικό χώρο υποθέσεις. Επιχειρείται να δημιούργηθεί ένα προηγούμενο όπου πρόσωπα και καταστάσεις (άσχετες μεταξύ τους πολλές φορές) ομαδοποιούνται σε εγκληματικές οργανώσεις, προκειμένου να διευκολυνθεί το κατασταλτικό έργο.
Στη συγκεκριμένη υπόθεση οι επιπτώσεις είναι φαινομενικά μικρές για τη συντριπτική πλειοψηφία των κατηγορούμενων, αλλά όχι για όλους.
Στις 10 Απριλίου 2013 ο σύντροφος Σπύρος Στρατούλης παραλαμβάνει, από την υπηρεσία της φυλακής Λάρισας, μια κλήση για να απολογηθεί ως κατηγορούμενος για την εν λόγω υπόθεση στις 23 Απριλίου στον ανακριτή που τη χειρίζεται, στα πλαίσια δευτεροβάθμιας κλήσης ατόμων που εμφανίζονται στη δικογραφία. Κατά τη διαδικασία δεν προφυλακίζεται και εκ τότε παραμένει υπόδικος.
Η περίπτωση του Σπύρου Στρατούλη στη συγκεκριμένη υπόθεση, έχει μια ιδιαίτερη σημασία καταρχήν λόγο των επιπτώσεων που ενέχει αυτή η υποδικία για τον ίδιο. Όντας φυλακισμένος , το ότι εκρεμούν εις βάρος του κακουργηματικές κατηγορίες, τον τοποθετεί σε μια δικαστική ομηρία, καθώς αναιρούνται τόσο οι άδειες τις οποίες έπερνε τακτικά, όσο και η ίδια η αποφυλάκιση του με αναστολή. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως θα μείνει στη φυλακή για τριάμισι ακόμη χρόνια, ως ότου συμπληρώσει τη μέγιστη ποινή που μπορεί να εκτίσει κάποιος, δηλαδή τα 25 χρόνια.
Ταυτόχρονα η δικαστική αυτή ομηρία του συντρόφου έχει σημασία και για έναν ακόμη πού σημαντικό λόγο. Η εμπλοκή του στη συγκεκριμένη υπόθεση αποτελεί μια ξεκάθαρη έκφραση της εκδικητικότητας των κατασταλτικών μηχανισμών απέναντι σε αυτούς που δεν υποτάσονται από τις φυλακές τους. Το γεγονός ότι ο Σπύρος όχι μόνο δεν “σωφρονίστηκε” μετά από 22 χρόνια έγκλειστος στα δημοκρατικά κελιά, διάστημα το οποίο πέρασε αγωνιζόμενος σηκώνοντας και τις επιπτώσεις, φτάνει να τον καταστήσει στόχο των κατασταλτικών μηχανισμών και μόνιμο ύποπτο των διαφόρων υπηρεσειών των μπάτσων.
Από τις 11 Νοεμβρίου ο σύντροφος Σπύρος Στρατούλης ξεκίνησε απεργία πείνας απαιτώντας την παύση της εκδικητικής διωξής του.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα του και θα είμαστε μαζί του μέχρι τη νίκη.
Κανένας σύντροφος μόνος στα χέρια του κράτους.
Άμεση παύση της διωξης του.
δίκτυο αναρχικών κρατουμένων δομοκός-κορυδαλλός-κέρκυρα
