Όταν οι νόμοι δεν καταλύονται στα οδοφράγματα των εξεγερμένων, γίνονται πλαστελίνη στα χέρια των δικαστικών αρχών…
Είναι η πρώτη και ελπίζουμε η τελευταία φορά που μπαίνουμε στον κόπο να δημοσιοποιήσουμε κάτι σχετικό με την δικονομική εξέλιξη της υπόθεσής μας. Πιστεύουμε όμως πως είναι σημαντικό να εκτεθεί δημόσια το γιατί βρισκόμαστε ακόμα προφυλακισμένοι και αδίκαστοι, επειδή αιωρείται μια αοριστολογία σχετικά με τη μη αποφυλάκισή μας στις 13 του περασμένου Ιουλίου.
Κλείνουμε τον 20ο μήνα της παραμονής μας μέσα σε κελιά και προαύλια. Από τον Ιανουάριο του 2011 που συλληφθήκαμε, κατηγορούμασταν ως γνωστόν, για δύο υποθέσεις. Την υπόθεση εμπρησμού οχήματος της Δ.Ε.Η. στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβρη του 2010 αλλά και την υπόθεση της «ανώνυμης τρομοκρατικής οργάνωσης» που συνόδευσε τις συλλήψεις μας.
Για λόγους ασάφειας του νόμου ή μπερδέματος των δικαστών (ελάχιστα μας ενδιαφέρει), οι δυο αυτές προφυλακίσεις «έτρεχαν μαζί». Περνούσαμε λοιπόν 6μηνα και 12μηνα συμβούλια και για τις δύο υποθέσεις ταυτόχρονα, κάτι που συνεπάγεται ότι θα αποφυλακιζόμασταν στις 13 Ιουλίου του 2012, 18 μήνες μετά από εκείνο το ομολογουμένως άτυχο απόγευμα στα στενά του Βύρωνα. Κάτι που επιβεβαίωσε και το αμετάκλητο (όπως ειρωνικά το χαρακτήριζαν) βούλευμα που έχουμε στα χέρια μας από το τελευταίο συμβούλιο που περάσαμε για την υπόθεση της Αθήνας.
Γιατί όμως δεν αποφυλακιστήκαμε;
Μέσα στο σχετικό κλίμα ευφορίας που μάθαμε αργότερα ότι επικρατούσε στο δικαστήριο της Θεσσαλονίκης όταν ακούστηκαν οι ανασταλτικές ποινές των λίγων χρόνων που μας επιβλήθηκαν, κανείς δεν άκουσε, μια περίεργη προέκταση που έδωσε η πρόεδρος: «Αφαιρείται ο χρόνος της προφυλάκισης».
Δεν θα δώσουμε βάση στο αν έχει τη δυνατότητα να κάνει κάτι τέτοιο σε μια ποινή ανασταλτικού χαρακτήρα, δηλαδή το να αρπάξει 14 μήνες πραγματικής ποινής για 30 μήνες ποινής που μάλιστα δεν κρίνεται ως εκτελεστέα.
Το ζητούμενο είναι αλλού. Το ότι αφού οι υποθέσεις έτρεχαν παράλληλα αγγίζει τα όρια της παράνοιας, να αφαιρεί ένα δικαστήριο της Θεσσαλονίκης χρόνο έκτισης προδικαστέας ποινής, για μια υπόθεση της Αθήνας.
Και τι σημαίνουν όλα αυτά;
Ότι αυτή τη στιγμή, παραμένουμε στη φυλακή, με τα χαρτιά μας εδώ να αναφέρουν ταυτόχρονα το ότι πρέπει να έχουμε αποφυλακιστεί στις 13 Ιουλίου, αλλά και το ότι αφαιρέθηκε χρόνος προφυλάκισης, χωρίς να ορίζεται ούτε καν το ποια είναι η διάρκεια της καινούργιας μας προφυλάκισης (που λογικά είναι 12μηνη, μιας και είναι το μάξιμουμ).
Το ειρωνικό είναι ότι ενώ η υπόθεση έχει κλείσει εδώ και μήνες, εμείς (λογικά;) ή θα ξαναπεράσουμε την ίδια διαδικασία των συμβουλίων, των βουλευμάτων, όλων των γελοίων διαδικασιών που περατώνουν μια δικαστική υπόθεση ή απλά θα συνεχίσουμε να είμαστε προφυλακισμένοι έως ότου αποφασίσουν ότι βρουν τον χώρο και τον χρόνο να μας δικάσουν.
Συμπεράσματα…
Η δημοσιοποίηση της όλης φάσης γίνεται για να γκρεμιστούν πιθανές αυταπάτες για το δικαστικό τερατούργημα και πρέπει να συνοδευτεί από την εκ των προτέρων πάγια αξιακή μας θέση και άποψη ότι δεν έχουμε πρόβλημα με τις όποιες παρατυπίες του συστήματος της δικαιοσύνης, αλλά με την ουσία της ως θεσμό. Κατέχοντας μια ιδιαίτερη θέση στο σύμπλεγμα των κοινωνικών θεσμών, έχουμε πολλές φορές αναφερθεί στο ποια αντιμετώπιση πρέπει να έχει από τους επαναστάτες.
Αν κάτι όμως θέλουμε να μοιραστούμε με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που θα ρίξουν ένα βλέφαρο στο κείμενο αυτό, είναι ότι σήμερα, πιο πολύ ίσως από ποτέ, η επίκληση της όποιας αστικής νομιμότητας από μέρους μας ως μέσο πολιτικής υπεράσπισης διωκόμενων αγωνιστών/αγωνιστριών αλλά και γενικότερα στα πλαίσια των αγώνων, δεν δρα μόνο αφομοιωτικά για τον αγώνα μας και για εμάς τους ίδιους. Είναι ταυτόχρονα άσκοπη και ανούσια.
Οι νόμοι και τα δικαστήρια που τους εφαρμόζουν είναι ξένο γήπεδο για όσους αγωνίζονται για την απελευθέρωση του ανθρώπου και της φύσης από τα εξουσιαστικά δεσμά. Οι νόμοι είναι μια εύπλαστη ύλη στα χέρια μιας κάστας, που επιλέγει η ίδια (είτε είναι οι πολιτικοί που τους ψηφίζουν, είτε είναι οι δικαστές που τους εφαρμόζουν κατά το δοκούν) το πότε θα τους παρουσιάσει σαν καρότο στο φοβικό και κατακερματισμένο κοινωνικό σώμα για να το προστατέψει (;) και το πότε θα τους μετατρέψει σε μαστίγιο για να τιμωρήσει τα άτομα, τις ομάδες, τις κοινότητες που σκέφτονται και πράττουν εναντίον της.
Οι νόμοι όμως, έχουν ισχύ όσο τους αποδεχόμαστε, όσο οι επιπτώσεις και οι συμβάσεις που γεννούν επηρεάζουν τις επιλογές και τις ζωές μας.
Οι νόμοι όμως, έχουν ισχύ όσο αδυνατούμε να οικοδομήσουμε μαχητικές κοινότητες και παραμένουμε εξατομικευμένοι κοιτάζοντας ο καθένας για το πώς θα τη βγάλει καθαρή (πως γίνεται κάτι τέτοιο άραγε;) απέναντι στην καθολική επέλασή τους.
Οι νόμοι όμως, έχουν ισχύ όσο εμείς παραμένουμε σιωπηλοί απέναντι στον συνεχή εκβιασμό του εγκλεισμού και της απομόνωσης για τον καθένα και την καθεμία που θα αμφισβητήσει την παντοδυναμία τους.
Οι νόμοι όμως, έχουν ισχύ όσο εμείς, δεν τους καταργούμε στη πράξη, εκτελώντας τους ως αξίες στις συνειδήσεις μας και πυρπολώντας τους ως κωλόχαρτα στις φλόγες των δρόμων και στις ταράτσες των φυλακών που ορίζουν τις απελευθερωμένες, απελευθερωτικές και άνομες στιγμές των βίαιων συναντήσεών μας με την κοινωνική μηχανή, και τους υπερασπιστές της.
ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ
Υγ. Το επικοινωνιακό σόου της αστυνομίας με την βιντεοσκοπημένη (sic) έφοδό της στην κατάληψη Δέλτα, μετά από προσωπική εντολή του πρωθυπουργού, ας ειδωθεί ως μια ακόμη αφορμή ενότητας, αλληλεγγύης, πείσματος των αναρχικών/επαναστατών αγωνιστών και ας σηματοδοτήσει την περαιτέρω όξυνση του αγώνα ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό.
Την αγάπη μας και την βαθιά συντροφική μας εκτίμηση και αλληλεγγύη στα αλάνια της κατάληψης Δέλτα, συλληφθέντες και μη.
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΘΑ ΣΥΝΘΛΙΨΕΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
